پارکی که به همت مردم ساخته شد
موضوع: بوستان رستاخیز
ویژگی: مشارکت محلی‌ها در ساخت پارک
***
بوستان پونک یا به قول قدیمی‌ها پارک رستاخیز در دهه 40 شمسی به همت اهالی روستا ساخته شد.
به‌گفته عبدالسعید فدایی، فرزند آخرین کدخدای ده پونک، همان زمان هم انتخاب نام رستاخیز بین اهالی بحث‌بر‌انگیز شده بود. به همین دلیل، نام رستاخیز برای مدتی طولانی دوام نیاورد و روی پارک باقی نماند و آرام‌آرام به بلوار پونک تغییر نام داد تا اینکه امروز از آن به‌عنوان بوستان پونک یاد می‌شود.
اما تولد این بوستان حکایتی خواندنی دارد که فدایی تعریفش می‌کند: «پیشنهاد ساخت بوستان را مرحوم بتول خانم، همسر عبدالحسین فرمانفرماییان به پدرم داد. آن زمان پدرم برای بردن بار هیزم هر روز به باغ آنها می‌رفت. در همین رفت‌وآمد‌ها بود که بتول خانم ایده ساخت یک بوستان برای اهالی را داد. آن زمان بخشی از باغ این بانو در شهر‌سازی مدرن تبدیل به خیابان شده بود. پدرم از این پیشنهاد استقبال کرد. او خیلی زود اهالی را از این پیشنهاد باخبر کرد و همه اهالی دست به‌کار شدند. سنگ و کلوخ‌ها را جمع کردند و هرکدام برای ساخت بوستان گوشه کار را به‌دست گرفتند. بخشی از هزینه‌های ساخت در واقع از منبع کمک‌های مردمی جمع شد.»
به‌گفته فدایی، زمان ساخت بوستان پونک خبری از ماشین‌آلات مدرن امروزی نبود. زمین بوستان پر از سنگ و کلوخ بود. برای هموار شدن زمین و کاشت درختان اهالی به‌ویژه جوان‌ترها با بیل و کلنگ به جان باغ گلشن افتادند. محدوده بوستان مشخص شد. زمین برای کاشت درختان و جدول‌بندی آماده شد و سرانجام کاج و چنار بیشترین درخت‌هایی بودند که مناسب هوای تهران معرفی و در بوستان کاشته شدند. همه این درخت‌های کاج و چناری که امروز استخوان ترکانده و گرد سالخوردگی بر شاخسارشان نشسته نهال‌هایی بودند که با دست خود اهالی کاشته شدند.»
این ساکن قدیمی پونک درباره نحوه آبیاری درختان بوستان از سوی خود اهالی می‌گوید: «چون مسیر آب با سطح زمین این بوستان هم‌تراز نبود برای آبیاری در خود پارک چاه حفر کردند و روبه‌روی خانه ما هم منبعی ایستاده نصب کردند. مرحوم مادرم درختان بوستان را تا مدت‌ها آبیاری می‌کرد. بوستان پونک سال 1349شمسی برای استفاده اهالی افتتاح شد و تا امروز همچنان پابرجاست.»
