برابری درآمدشوفرها با حقوق مقامات کشوری و لشكری
موضوع: مشاغل مرتبط با حمل‌ونقل و شروع ارائه خدمات مرتبط با خودرو به تهرانی‌ها
دستاورد: پیدایش شغلی به نام پارکابی و دادزن
درست است که با ورود اتومبیل به خیابان‌ها، تهران دیگر شهر خوش‌آب‌وهوایی نیست، اما نباید فراموش کنیم که اتومبیل اساسا برای پایتخت‌نشین‌ها منشأ خیر و برکت بوده و بسیاری از مشاغل که دست بر قضا برخی از آنها نان و آب‌دار هم بوده، بعد از پیدایش اتومبیل در خیابان‌های پایتخت شکل گرفته است.
داریوش شهبازی، تهران‌پژوه، شوفری را یکی از پررونق‌ترین مشاغل پایتخت در عهد قاجار و پهلوی اول می‌داند: «مسافرت با اتوبوس در تهران قدیم چندان هم بی‌دردسر نبوده و به همین‌خاطر شوفرها بابت عبور و مرور در جاده‌های پرخطر و رانندگی با اتوبوس‌های دنده‌ای، دستمزد کلانی دریافت می‌کردند. وقتی تازه اتومبیل به خیابان‌های تهران راه پیدا کرده بود، برخی راننده‌ها ماهانه بین 30 تا 40تومان حقوق می‌گرفتند که با حقوق برخی مقامات لشکری و کشوری برابر بود. ماجرا از این قرار بود که رجال مملکتی مثل وثوق‌الدوله به‌راحتی از کمپانی‌های اروپایی ماشین می‌خریدند، اما رانندگی بلد نبودند و باید راننده استخدام می‌کردند. شوفرها یا همان رانندگان اتوبوس هم وضع خوبی داشتند. آنها بابت رانندگی در جاده‌های ناامن دستمزد خوبی می‌گرفتند و کافه‌ها و قهوه‌خانه‌های بین‌جاده‌ای رایگان از آنها پذیرایی می‌کردند. نقل است که برخی شوفرها، علاوه‌بر وعده ناهار یا شام، با چای و تریاک مجانی نيز پذیرایی می‌شدند.» پارکابی یکی دیگر از شغل‌هایی بود که بعد از پیدایش اتومبیل در تهران رونق گرفت. وظیفه شاگردشوفرها این بود که در مسیر، سرشان را از پنجره بیرون می‌کردند و با صدای بلند عابران را به میدان گمرک یا میدان سپه قدیم فرامی‌خواندند تا سوار اتوبوس شوند. شهبازی درباره سایر مشاغلی که در آن برهه رونق گرفت می‌گوید: «وقتی تعداد سوانح رانندگی در تهران زیاد شد، آرام‌آرام سر و کله افرادی که خودشان را صافکار و نقاش ماشین معرفی می‌کردند پیدا شد. این افراد داخل گاراژها مشغول به‌کار می‌شدند. فروش لوازم یدکی هم در خیابان امیرکبیر رونق گرفت و مکانیک‌ها مسئولیت تعویض و تعمیر قطعات اتومبیل را برعهده داشتند.»
