نویدبخش زندگی در دروازه غار
برای اهالی دروازهغار و بسیاری از جنوبشهریها، بیمارستان و زایشگاه اکبرآبادی نماد آغاز زندگی است. در روزگاری که مرگ مادران باردار به دلایل مختلف یا فوت نوزادان بهدلیل انواع بیماریها رایج بود، ساخت مرکز حمایت از مادران و نوزادان و زنان باردار و بینوایان در جنوب شهر، قدمی مهم برای آموزش مادران باردار با هدف حفظ سلامت خود و جنینشان به شمار میرفت. بنگاه حمایت مادران و کودکان، سال 1319، برای کمک به حفظ سلامت مادران و نوزادان تاسیس شد و 4دهه بعد بهدلیل شهادت یکی از کارکنان آن در جنگ تحمیلی به بیمارستان شهیداکبرآبادی تغییر نام داد.
علیرضا زمانی، تهرانشناس، از تاریخچه این بیمارستان میگوید: «بیمارستان شهید اکبرآبادی یا همان مرکز حمایت از مادران و نوزادان با هدف حمایت از اقشار ضعیف جامعه ساخته شد. از آنجا که یکی از مهمترین خدمات این مرکز زایمان رایگان برای مادران باردار منطقه محروم بود، سنگبنای آن را در محدوده جنوب شهر گذاشتند. این بیمارستان هنوز هم خانه امید اقشار کمدرآمد، افراد گرفتار آسیبهای اجتماعی و... است.»
تاسیس مرکز حمایت از مادران و نوزادان و زنان باردار و بینوایان در محله دروازهغار با ماجراهای جالب و خواندنی بسیاری در هم تنیده است. ازجمله اینکه پس از ساخت این بیمارستان در دروازه غار، جمعی از لوطیان محدوده جنوب شهر و محله دروازه غار مسئولیت نگهبانی از آن را برعهده گرفتند. زمانی با بیان خاطرهای که در کتابهای مربوط به طیب آمده، ادامه میدهد: «وقتی این بیمارستان را در محله دروازه غاز ساختند، قرار شد فرزند شاه در این بیمارستان متولد شود. دولت وقت پاسبانها و نیروهای امنیتی بسیاری را برای نگهبانی و حفظ امنیت بیمارستان در روز تولد فرزند شاه در دروازه غار و خیابانهای منتهی به آن مستقر کرد. این موضوع برای لوطیان جنوب شهر، ازجمله طیب حاجرضایی، سنگین بود که امنیت محله آنها توسط نیروهای حکومتی تامین شود. آنها به شاه معترض شدند و حرفشان این بود که برای ما افت دارد امنیت محله ما را نیروهای حکومتی تامین کنند. حتی این مسئله باعث درگیری آنها با ارتشبد نصیری، رئیس وقت ساواک شد اما در نهایت حکومت در برابر خواست طیب و دیگر لوطیان دروازه غاز کوتاه آمد.
با وجود گذشت 8دهه از تاسیس بیمارستان شهید اکبرآبادی، اکنون این مرکز یکی از پرزاد و ولدترین بیمارستانهای کشور به شمار میرود و علاوه بر ارائه خدمات در حوزه بارداریهای پرخطر، در خدمترسانی به قشر محروم جایگاه ویژهای دارد.