امدادرسانی در سرمای استخوان سوز

زمستان ۱۴۰۰، برف و کولاک شدیدی بسیاری از روستاها و شهرهای کردستان را در وضعیت قرمز قرار داد. مانی معز اردلان آن زمان یکی از امدادگران شهرستان سنندج بود و ۸سالی از آشنایی‌اش با هلال احمر می‌گذشت. او که از دوره دانش‌آموزی به خانواده جوانان هلال احمر پیوسته بود، می‌دانست که در شرایط بحران و اضطرار، حتی یک امدادرسان هم کمک بزرگی است. برای همین در سرمایی که استخوان را می‌ترکاند و سوزی که مثل شلاق روی پوست می‌نشست، به کمک مردم گرفتار در برف شتافت.
او می‌گوید:«۱۲۰ روستای سنندج در برف و کولاک محاصره شده و جاده‌های کوهستانی بسته بودند. وقتی به هر مشقتی بود خودمان را به یکی از روستاها رساندیم، می‌گفتند ۱۰ روز است که هیچ آذوقه‌ای به دست‌شان نرسیده. تازه بعد از ۱۰ روز از آغاز بحران، توانسته بودیم به زحمت خودمان را به برخی از روستاها برسانیم. تا پیش از رسیدن ما، هیچ ارگان و نهاد امدادرسانی نتوانسته بود خود را به این مناطق صعب‌العبور برساند.»  امکان فرود هلی‌کوپتر در بسیاری از روستاها فراهم نبود. قبل از هر سورتی پرواز، می‌دانستند که شرایط جوی ناپایدار می‌تواند جان‌شان را به خطر بیندازد. از دهیاری‌ها خواسته بودند تا قبل از رسیدن آنها به حوالی روستا، با روشن کردن آتش، به خلبان برای پیدا کردن محل دقیق روستا و محل مناسب برای فرود کمک کنند. معز اردلان می‌گوید:«وقتی نزدیک یکی از روستاها شدیم، از ارتفاع بالا می‌دیدیم که زنان روستایی لباس‌های رنگی پوشیده و به پشت‌بام‌ها آمده بودند. آتشی در فضایی تقریبا صاف و هموار روشن کرده و اطرافش را برای فرود هلی‌کوپتر تخلیه کرده بودند. آن روز استقبال گرم روستاییان برای ما قوت قلب بزرگی بود. تصویری در ذهن همه ما به جا ماند که هرگز فراموش نمی‌کنیم.» در یکی از همین کمک‌رسانی‌ها بود که شدت باد، هلی‌کوپتری را که فرود آمده بود، جابه‌جا کرد و اعضای تیم امدادرسان مرگ را به چشم خود دیدند. فداکاری‌های مانی در حوزه‌های مختلف فعالیتش در هلال احمر، باعث شد تا در دوازدهمین آیین اهدای تندیس فداکاری، به‌عنوان یکی از برگزیدگان معرفی شود.