جمال جام
موسیالا تراژدی زردها را کامل کرد و جام قهرمانی را به مونیخ فرستاد تا قرمزها برای یازدهمینبار پیاپی قهرمان بوندسلیگا شوند
سختترین حس دنیا برای یک فوتبالیست شاید ازدستدادن فرصت قهرمانی در خانه مقابل هزاران هوادار باشد؛ بار سنگینی که حالا روی شانه ستارههای دورتموند قرار دارد. قبل از شروع دیدارهای هفته آخر بوندسلیگا، دورتموند در صدر جدول قرار داشت و بهنظر میرسید که شانس بسیار خوبی برای قهرمانی دارد. در 2 دهه گذشته، هیچوقت تیمی از فوتبال آلمان صدرنشینی لیگ را در هفته آخر از دست نداده بود اما این بار اتفاق دیگری رخ داد و بایرن با کنار زدن دورتموند و یک سبقت فراموشنشدنی، قهرمانی را جشن گرفت. تنها دقایقی کوتاه بعد از شروع دیدارهای این هفته، بایرن توانست دروازه کلن را باز کند. آن هم در شرایطی که در ورزشگاه کلن، پرچم دورتموند دیده میشد و هواداران این تیم با نفرت قدیمی از بایرن، بهدنبال از بین بردن شانس قهرمانی تیم توخل بودند. با این حال دورتموند مسابقهاش روبهروی ماینتس را افتضاح شروع کرد. مصدومیت و غیبت ناگهانی جود بلینگام، نخستین ضربه را به تیم ترزیچ زد. آنها خیلی زود گل خوردند و پنالتی از دسترفته سباستین هالر نیز اوضاع را پیچیدهتر کرد. گل دوم ماینتس، شوک بزرگتری به دورتموند داد و دقایق زیادی طول کشید تا آنها فقط یکی از گلهای خورده را جبران کنند.
برای دقایقی از نیمه دوم مسابقه، دورتموند ناگهان به صدر جدول برگشت. این صدرنشینی البته نه بهخاطر بازی خود این تیم، بلکه بهخاطر گل کلن از روی نقطه پنالتی بود؛ اتفاقی که در بازی همزمان رخ داد و سکوهای سیگنال ایدونا پارک را منفجر کرد. بایرن اما دستبردار نبود و با گل زیبای جمال موسیالا در دقیقه 89، دوباره از حریف جلو افتاد. حالا دیگر زدن گل مساوی هم برای دورتموند کافی نبود و زردها به همین سادگی قهرمانی را از دست دادند. جالب اینکه بازی بایرن کمی زودتر تمام شد و بازیکنان این تیم جریان بازی رقیب را از صفحه گوشی توماس مولر دنبال میکردند. این قهرمانی برای آنها، به کمک تیم سابق توخل یعنی ماینتس بهدست آمد. هر چند که تنها تفاوت 2 تیم در جدول نهایی فصل، تفاضل گل بود.
در روز خوب بایرن و همزمان با جشن قهرمانی این تیم، شالکه به دسته پایینتر سقوط کرد تا هواداران یکی از مشهورترین تیمهای فوتبال آلمان، غرق در اندوه شوند. هر چند که حتی آنها نیز عصر دیروز به اندازه طرفداران دورتموند مات و مبهوت نبودند؛ جماعتی که برای جشن گرفتن قهرمانی آمدند و دستشان ناگهان خالی ماند.