ای روح لیله القدر

خجسته باد نام خداوند، نیکوترین آفریدگاران/ که تو را آفرید.
از تو در شگفت هم نمی‌توانم بود
که دیدن بزرگیت را، چشم کوچک من بسنده نیست:
مور، چه می‌داند که بر دیواره اهرام می‌گذرد/ یا بر خشتی خام.
تو، آن بلندترین هرمی‌که فرعونِ تخیل می‌تواند ساخت
و من، آن کوچک‌ترین مور، که بلندای تو را در چشم نمی‌تواند داشت
پایی را به فراغت بر مریخ، هِشته‌ای
و زلالِ چشمان را با خون آفتاب، آغشته
ستارگان را با سرانگشتان، از سرِ طیبَت، می‌شکنی
و در جیب جبریل می‌نهی/ و یا به فرشتگان دیگر می‌دهی
به همان آسودگی که نان توشه جوین افطار را به سحر می‌شکستی
یا، در آوردگاه/  به شکستن بندگان بت، کمر می‌بستی
چگونه این چنین که بلند بر زَبَرِ ما سوا ایستاده‌ای
در کنار تنور پیرزنی جای می‌گیری/ و زیر مهمیز کودکانه بچّگکان یتیم/  و در بازارِ تنگِ کوفه...؟
پیش از تو، هیچ اقیانوس را نمی‌شناختم
که عمود بر زمین بایستد.../ پیش از تو، هیچ خدایی را ندیده بودم
که پای‌افزاری وصله‌دار به‌پا کند/  و مَشکی کهنه بر دوش کشد
و بردگان را برادر باشد/  آه ای خدای نیمه‌شب‌های کوفه‌ تنگ.
ای روشن ِ خدا/ در شب‌های پیوسته‌ تاریخ
ای روح لیله القدر/ حتّی اذا مَطلعِ الفجر
اگر تو نه از خدایی
چرا نسل خدایی حجاز «فیصله» یافته است...؟
نه، بذرِ تو، از تبار مغیلان نیست...

سید علی موسوی گرمارودی