ماهیگیری اولویت مسئولان نیست
قاسم فلاحتی خودش ماهیگیر نیست اما کارش فروش ماهی است و با صیادان در ارتباط است. او که چند سالی است برای کار به چابهار آمده از وضعیت بد بازار می‌گوید و اینکه در چند وقت اخیر تقاضا برای خرید ماهی کمتر شده و این باعث شده صید ماهی در جنوب سیستان و بلوچستان کم رونق باشد؛ «اینکه می‌گویند کشتی چینی می‌آید ما ندیدیم اما مشکل ما با وانت‌های تویوتایی است که از پاکستان و از طریق گواتر می‌آیند و ماهی‌هایشان را به فروش می‌رسانند. مشکل دیگر، نبود سردخانه است. بعضی از ماهی‌ها را فقط در یک دوره یک‌ماهه می‌شود صید کرد. بعد از آن از سواحل ما دور می‌شوند. برای صید این ماهی‌ها باید سردخانه داشته باشیم، لنج آماده باشد و تور باشد که هیچکدام نیست و دولت باید اینها را آماده کند. این موارد را هم فقط صیادان می‌دانند. هیچ کدام از مسئولان نمی‌دانند.»
به‌گفته او قبلا تقاضا برای خرید ماهی از چابهار بیشتر بود اما الان فقط سفارش‌هایی از تهران، کرج، شیراز و مشهد دارند که خیلی هم زیاد نیست. نکته دیگر درباره صادرات است که ماجرای خنده‌داری دارد.
«نمی‌دانم چرا، اما شرایط منطقه طوری است که ماهی‌ها به سمت ساحل ما می‌آیند و سمت کشورهای عربی ماهی زیادی وجود ندارد. هر چند آنها صیاد هم ندارند و فقط کافی است ما بخواهیم ماهی بگیریم و صادر کنیم، اما هیچ سازوکاری برای صادرات ماهی از این نقطه تعریف نشده و ما کاری نمی‌کنیم. خود ما تا حالا یک کیلو ماهی صادر نکرده‌ایم.» قاسم می‌گوید وقتی یک تاجر از تهران و شهرهای دیگر به اینجا می‌آید با خرید 50 تن ماهی تاثیر بزرگی روی بازار می‌گذارد و سود خوبی نصیب ماهیگیران می‌کند. « حالا شما حساب کنید اگر دولت به این منطقه کمک کند و در آن سرمایه‌گذاری کند چه اتفاقی خواهد افتاد»
گازوئیل، دیگر مشکل صیادان این منطقه است. دولت برای جلوگیری از قاچاق سوخت این ماده را سهمیه‌بندی کرده اما بعضی‌ها بدون اینکه کار کنند فقط سهمیه‌شان را می‌فروشند و بقیه که کار می‌کنند محتاج گازوئیل هستند. به گفته فلاحتی با راه اندازی همان سامانه‌ای که روی اتوبوس‌ها است روی لنج ها هم می توان نظارت داشت. نکته آخری که فلاحتی می‌گوید دستمزد پایین ملوان‌هاست که با توجه به وضعیت کاری خیلی هم دور از انتظار نیست. یک ملوان بعد از آنکه چند‌ماه روی آب بوده به ازای هر روز، 20تا 30هزار تومان می‌گیرد؛ تازه اگر صید خوب بوده باشد.
