در اهمیت یتیم شدن تیرامیسو

سامان رضایی

اول‌ماه نوامبر (پریروز) خبر فوت ناگهانی آدوکمپیول مشهور به پدر تیرامیسو (دسر مشهور ایتالیا) جامعه آشپزی جهان را عزادار کرد.  سایت‌های هنر آشپزی بدون نصب هیچ روبان مشکی‌ای در گوشه عکس آدوکمپیول ایتالیایی، یتیم شدن تیرامیسو را به یکدیگر و جامعه دسرخور جهان تسلیت گفتند. حتی سیاستمدار‌های ایتالیا هم می‌دانستند که این بازمانده مافیای دنیای خوشمزه‌ها که دل هر شکم‌پرستی را با همان قاشق اول مزه کردنش نشانه می‌گیرد اهمیت فرامنطقه‌ای  دارد. به همین دلیل برای نمونه، لوکا زایا فرماندار منطقه ونتو، گوشی را برداشت و توییتی با این مضمون زد که «این شهر، ستاره دیگری را در تاریخ غذای خود از دست داد.» خلاصه اینکه تیرامیسو برای ایتالیایی‌ها فقط قصه همنشینی بیسکوئیت، قهوه و پنیر ماسکارپونه نیست، یکی از پرچم‌های فرهنگ غذای این چکمه جغرافیایی (شکل ایتالیا در نقشه) است که در کنار اسپاگتی، ریزیتو و پیتزا مارگاریتا موجب شهرت این کشور و صادرات فرهنگی آن شده است. مسیونر‌های (مبلغ‌های مذهبی) غذایی ایتالیا فقط در کسوت پیتزا و اسپاگتی و فست‌فود‌ها کشور‌های دیگر را فتح نکرده‌اند. تیرامیسو به‌عنوان یکی از مهم‌ترین آنها بیشتر یخچال‌های سوپرمارکت‌های پایتخت خود ما و دیگر کلانشهرها را به تصرف در آورده است. اینکه دسر‌های فرنگی سر سفره ایرانی جماعت نشسته‌اند اشکالی ندارد اما اینکه گاهی جای دسر‌های خوش رنگ و لعاب ایرانی سر این سفره خالی است جای گله  اساسی دارد. حال آنکه فقط کافی است از یک متخصص تغذیه در مورد مقایسه میزان ارزش غذایی این دو دسر زردفام و برنزه بپرسیم. از هر منظری که متخصص این جلسه فرضی بخواهد شله‌زرد را با تیرامیسو مقایسه کند ارزش غذایی و سایر فاکتور‌های آن به تیرامیسو می‌چربد. حال جای پرسیدن این پرسش اساسی است که مسئولان فرهنگی ما برای معرفی دسر‌های ایرانی به جهان چقدر تلاش کرده‌اند؟  حتما دبیر صفحه نیویورک‌تایمز باید ناخنکی به سالاد‌شیرازی و شله‌زرد ایرانی بزند و آن را در صفحه اینستاگرامش معرفی کند ؟ (البته همین هفته پیش این کار را کرد). آیا اگر یک مقام ایرانی که صفحه توییترش را هر روز جمعیت کثیری از فالور‌های خارجی برانداز می‌کنند به بهانه‌ای  فاخر، دسری ایرانی را معرفی کند کسر‌شأن دارد؟ و هزار پرسش دیگر...