زیر حلقه/ حس بازی

افشین رضاپور- کارشناس بسکتبال

عملکرد تیم ملی بسکتبال در المپیک توکیو اهل فن را راضی نکرد. در برنامه‌های رادیویی هم شنیدم مردم راضی نبودند. چرا در توکیو بسکتبالی که دوست داشتیم، ندیدیم؟ از تیم ملی باتجربه که ساختارش 15سال پیش تنظیم شده بود، چه انتظاری می‌رفت و برای حضور در المپیک پاریس توقع‌مان چیست؟ در سطح سیاستگذاری‌ها چگونه باید عمل کرد؟ با وجود حواشی که بعد از بازی‌ها توسط برخی بازیکنان بیان شد، زخم کهنه ضعف مدیریت و ارتباط در تیم، همچنین ضعف تسلط و نداشتن کنترل کادر فنی روی نفرات در طول اردوها و بازی‌های تیم ملی، سر باز کرد. با خواندن و شنیدن بسیاری از حرف‌های‌ بازیکنان معلوم شد چرا تیم ملی در زمان مسابقه «روح» و «حس بازی» نداشت.

مدیریت کلانجلو
جری کلانجلو با 2 عنوان قهرمانی در رقابت‌های جام جهانی بسکتبال و 4مدال طلای پیاپی المپیک، از «مدیریت فنی» تیم ملی آمریکا کناره‌گیری کرد و جای خود را به «گرنت هیل» داد. کلانجلو زمانی وارد تیم شد که آمریکا طلای المپیک2004را از دست داده بود. یکی از خاطرات مدیریتی او در همان ابتدا با کوبی برایانت ستاره فقید NBA جالب است: «کوبی، اگر به تو بگویم که شاید ما می‌خواهیم تو بیشتر پاس بدهی تا گل بزنی، چه تصمیمی می‌گیری؟ کوبی گفت من هر کاری که شما بخواهید انجام می‌دهم زیرا من فقط می‌خواهم بخشی از تیم باشم.» مدیریت در تیم به همین اندازه رفتاری صمیمی و صادقانه می‌طلبد، چیزی که ما کمتر در بسکتبال ایران می‌بینیم.

مزیت تاریخی
مقایسه حضور تیم ملی بسکتبال در المپیک توکیو با تیم‌های المپیکی ایران در 1948و 2008و «مزیت تاریخی» برشمردن این دوره به نسبت 2 دوره قبلی کار اصولی نیست. این نوع مواجهه با موضوع تمامیت‌خواهی است. تاریخ و جامعه‌شناسی درهم تنیده‌اند و شما بدون مطالعات جامعه‌شناختی، نمی‌توانید تیم 73سال پیش را با امروز مقایسه کنید. هر دوره‌ای از تاریخ پیروزی، شکست، سختی‌ یا مشقت‌هایی دارد و در گذشت دوران‌ها، ورزش در کنار سایر نهادهای اجتماعی نقش‌آفرینی دارد. هر تیمی در هر سطحی با هرگونه تلاشی و در زمان خود قابل احترام است و تلاش برای «مزیت تاریخی» جلوه دادن یک دوره به نسبت حضور قبلی‌ها، آن هم با معدودیت استدلال، قیاس نادرستی است.