شلیک به کرونا ، پیش از شکار طلا

مهدیا گل‌محمدی

تیرش خطا نمی‌رود. اراده می‌کند، نشانه می‌رود، شلیک می‌کند.‌ زاده دهلران و فرزند سرزمین آرش کمانگیر است. نخستین‌بار در زیرزمین منفی دوی بیمارستان بقیه‌الله سپاه، قلب سیاه کرونا را نشانه گرفت و بار‌ها به آن شلیک کرد. آن روز‌ها هدفش سیبل تخت و نازکی روی دیوار نبود. ویروسی بود که همه‌جا پراکنده شده بود و جان هموطنانش را می‌گرفت؛ پرستار بود و هست.
 جواد مانند نامش سخاوتمند و جوانمرد بود که توانست با هدف‌گیری صحیح دشمن در جبهه، علیه چندین و چند بیماری موفقیت‌های بسیاری را کسب کند. می‌گویند حتی‌المقدور تنها کار می‌کرد. می‌گویند تا احتیاج و ضرورتی نباشد باقی کادر درمان را صدا نمی‌زند.
همانجا هم تمرین تیراندازی با تپانچه را آغاز کرد. در زیرزمین منفی دوی بیمارستان بقیه‌الله. در جبهه دوم اما خبر‌های بد را نشانه گرفت تا پیک نامور خبری خوش باشد. فروغی در المپیک ژاپن فروغ چشمانی بود که در انتظار شنیدن نام ایران بودند. او قلب اندوه را نشانه رفت، نفسش را حبس کرد و میان لرزش ضربان قلب، ماشه را کشید.
خبر کوتاه بود. جواد فروغی نخستین مدال‌ خوش رنگ ایران را به خانه می‌آورد. مردی از طبقه منفی دو به سکوی اول المپیک صعود و دل انبوهی را شاد کرد. او ثابت کرد اسلحه فی‌نفسه ابزار بدی نیست. مهم این است که در دست چه‌کسی باشد. در هنر‌های رزمی پیوسته استادان فن پیش از آموزش مهارت به هنرآموزان خود فاکتور‌های اخلاقی آنها را می‌سنجند. 5اصل اراده، تحمل، پشتکار، صبر و شکیبایی ممتد، اصولی است که پیش از به‌دست گرفتن سلاح در ورزش‌های رزمی‌ باید آنها را کسب کرد. بنابراین کنترل اسلحه و انتخاب صحیح هدف از هر اصلی مهم‌تر است. جواد‌فروغی تمام این اصول را رعایت کرد و به قول شاعر «سوگند می‌خورم به مرام پرندگان/ در عرف ما سزای پریدن تفنگ نیست».