مهدیا گل‌محمدی
در میان موجودات زنده، انسان تنها موجودی است که می‌خواهد بنده غرایزش نباشد. در ادیان ابراهیمی هم با توجه به این نیاز و واقعیت ماهوی بشر، دستورالعمل‌هایی برای او پیش‌بینی شده که بتواند به نفس خود فائق آمده و آن را مهار کند. روزه گرفتن در‌ماه رمضان شامل دستورالعمل‌های یکسانی است که تمامی مسلمانان جهان از آن پیروی می‌کنند. اما آیین‌های این واجب دینی واحد به کثرت فرهنگ‌های مردمان جهان پرشمار و رنگارنگ است. برای نمونه در بسیاری از کشور‌های جهان مسلمانان با جشن‌ها و آیین‌های زیبایی به پیشواز رمضان می‌روند. در امارات، والدین، لباسی را که کودکان می‌خواهند برای آنها تهیه می‌کنند تا آنها با آن لباسی نو راهی کوچه شوند و آبنبات و شکلات هدیه بگیرند. کودکان اماراتی هم برای هدیه‌دهندگان دعا می‌کنند که زیارت مکه مکرمه نصیب آنها شود. در اندونزی طی آیینی به نام پادوسان Padusan، والدینی که برای غسل به رودخانه‌ها و دریاچه‌ها می‌روند فرزندان خردسال‌شان را هم با خود می‌برند. همین آب‌تنی ساده باعث می‌شود که هر سال کودکان هم برای فرارسیدنماه مبارک لحظه‌شماری کنند.
در ماه مبارک رمضان مصر هم دیدنی‌تر می‌شود. مردم با استفاده از فانوس‌های رنگی پرشمار، در کوچه و برزن به استقبال این‌ماه می‌روند؛ فانوس‌هایی که در کنار رنگ‌‌آمیزی خیابان‌ها، استعاره‌ای از راهنمایی به سمت نجات و نقطه آرامش هستند.
در ترکیه هنگام سحر، مردانی طبل می‌زنند تا مطمئن شوند کسی خواب نمی‌ماند و لبنانی‌ها هم برای هر افطار به‌اصطلاح توپ در می‌کنند. ژاپنی‌ها هم از قافله عقب نمی‌مانند و برای تبریک فرارسیدنماه مبارک رمضان با بادکنک‌های رنگی که روی آن فرارسیدن رمضان را تبریک گفته‌اند به خانه یکدیگر می‌روند.
نکته جالب اما این است که تمام این رنگ‌ها از منشوری می‌گذرد که نور واحدی به آن تابیده است؛ درست مثل فیزیک نور که می‌گوید هفت رنگ اصلی، نتیجه تابش نور سفید است؛ نوری که سمبل روشنی و آگاهی است.
وحدت رمضان و کثرت آیین‌ها
در همینه زمینه :
