• پنج شنبه 6 اردیبهشت 1403
  • الْخَمِيس 16 شوال 1445
  • 2024 Apr 25
دو شنبه 8 دی 1399
کد مطلب : 120096
+
-

موبایل‌های کیلویی

تجمل، احساس حقارت و خود‌کم‌بینی

روانکاوی معاصر
موبایل‌های کیلویی


جمال رهنمایی   
 
صحنه شگفت‎‌‎آوری در اوایل دهه70 کم و بیش در مجامع عمومی و مجالس خانوادگی مشاهده می‎‌‎شد، دستگاه‎‌‎های نا‌آشنا و زمختی بود که زنگ می‎‌‎خورد و صاحب دستگاه به‎‌‎وسیله آن مکالمه می‌کرد. گوشی‎‌‎های سنگین و بزرگ تلفن همراه «ساژم» هم‌اندازه بی‌سیم‎‌‎های بزرگ نظامی بودند که در فیلم‎‌‎های سینمایی آن را دیده بودیم. تلفن همراه وارد زندگی ایرانیان شده بود.
از سال1373 ثبت‎‌‎نام برای تلفن همراه عمومی شد. قیمت رسمی هر سیم کارت تلفن همراه 500هزار تومان بود که به‎‌‎دلیل اجباری‌بودن خرید گوشی از شرکت مخابرات حدودا یک میلیون و200 هزار تومان می‎‌‎شد. البته قیمت این دستگاه و سیم کارت آن در بازار بیش از 3میلیون تومان بود؛ معادل قیمت 3 دستگاه اتومبیل پیکان صفرکیلومتر که آن هم برای خودش کالایی والامقدار بود.
تلفن همراه کم‌کم عمومی‎‌‎تر شد و با استقبال فراگیر مردم این وسیله ارتباطی از یک کالای لوکس و تجملی و مختص ثروتمندان و بوروکرات‎‌‎های رده‌بالا خارج شد. موبایل در این سال‎‌‎ها یک وسیله تجملاتی و موجبات تفاخر بود؛ تفاخری که امروزه هم با داشتن شماره‎‌‎های رند چندصد میلیونی و حتی میلیاردی ادامه دارد. چرا ما ترجیح می‎‌‎دهیم به هر ترتیبی که شده میان دیگران خاص و منحصر به‌فرد باشیم و یک سر‌و گردن از دیگران بالاتر و بهتر دیده شویم؟ این حس سرآمدی می‎‌‎تواند با ظاهر متمایز، لباس‎‌‎های خاص، عناوین اجتماعی و شغلی یا امکانات مادی باشد.
احساس منحصر به‌فرد و خاص‌بودن واکنش طبیعی ما در هنگامی است که متوجه مستقل‌بودن از وجود خالق خود (مادر) می‎‌‎شویم. کودک با کشف این واقعیت و توانایی‎‌‎هایی که آهسته آهسته پیدا می‎‌‎کند حس لذتبخش و غرور‌آفرین خودبسندگی، خودکفایی و هویت‌یابی را تجربه می‎‌‎کند؛ حتی اگر این توانایی برداشتن یک شیء یا چند قدم راه‌رفتن باشد. این غرور و خودشیفتگی اولیه و مسحور خویشتن‌شدن، راز بزرگ ورود به زندگی و علاقه‎‌‎مندی کودک به خویشتن و دنیا بوده و برای بقای او ضروری است. فرایند سالم رشد باید بتواند این دیدگاه را واقع‌گرایانه و تعدیل کند و در غیراین صورت با بزرگسالی کودک‌مآب و خودشیفته روبه‎‌‎رو خواهیم شد. روبه‎‌‎رو‌نشدن با خود واقعی در بزرگسالی می‎‌‎تواند خودش را به شکل جایگزین‌کردن ارزش‎‌‎های مادی به جای ارزش‎‌‎های فردی و احساس حقارت و بی‎‌‎ارزشی و تلاش بی‎‌‎امان برای کسب برتری و منحصر به‌فرد‌بودن جهت پر‌کردن این خلأ احساس بی‎‌‎ارزشی خواهد داد.
 

این خبر را به اشتراک بگذارید