زنی که دلسوز نونهالان و نوجوانان بود

 ستایش یگانه 
 آصفه آصفی سن و سالی نداشت که ازدواج کرد اما درس و مشق را کنار نگذاشت. در مراسم فارغ‌التحصیلی دبیرستان، از ظاهرش مشهود بود که باردار است؛ با این حال، حتی وظایف مادری‌اش هم او را از ادامه تحصیل منصرف نکرد. لیسانس خود را در رشته تعلیم و تربیت از دانشگاه تهران گرفت و برای ادامه تحصیل عازم فرانسه شد و در رشته فلسفه و روانشناسی موفق به کسب دکتری شد. در 25سالگی از همسرش جدا شد، اما با این حال چنان در تربیت و نگهداری از 3فرزندش کوشید که همگی از مدارج بالای تحصیلی برخوردار شدند. در فرانسه که بود، به پیشنهاد یکی از استادانش، به فکر انجام کاری عام‌المنفعه و اجتماعی افتاد. برای همین در بازگشت به وطن، در سال1346، «انجمن اولیا و مربیان ایران» را احتمالاً با الگوبرداری از «مدرسه اولیا و مربیان فرانسه» راه‌اندازی کرد. چون انجمن دفتری نداشت که در آن به فعالیت‌هایش بپردازد، منزل مسکونی آصفی به دفتر مرکزی انجمن تبدیل شد. در مرامنامه این انجمن آمده است: «انجمن ملی اولیا و مربیان ایران سازمانی است غیرانتفاعی و غیردولتی. این مؤسسه با همکاری و پشتیبانی کسانی که به تربیت عمومی نونهالان و نوجوانان علاقه دارند تشکیل می‌شود و هدف‌های معین و مشخصی را بر محور سیاست‌های کلی آموزش و پرورش کشور و با معیارهای فدراسیون بین‌المللی اولیا و مربیان برای نیل به هدف‌های خود تعقیب می‌کند». با پیگیری‌های مداوم آصفی، این انجمن را انجمن بین‌المللی اولیا و مربیان پذیرفت و در آسیا نیز، تهران به مرکزیت این انجمن جهانی انتخاب شد. تالیفات و ترجمه‌های متعددی ازجمله «نگاهی به ادب پارسی»، «مبانی فلسفه»، «آموزش خانواده»، «گفتاری در مسائل اولیا و مربیان» و... به قلم آصفی منتشر شده است.  همچنین، او مجله «مکتب مام» را بنیاد نهاد که مجله انجمن اولیا و مربیان به شمار می‌رفت.