داریوش فیلم تقدیم می‌کند
استقبال مردم فصل تازه‌ای در دوبله فارسی در ایتالیا رقم زد
سعید مروتی
هرقدر تلاش‌های آلکس آقابابیان که داریوش فیلم را در جایی که زندگی می‌کرد (خیابان نادری کوچه گلبهار) تاسیس کرده بود، در اینجا بی‌نتیجه بود، حضور در ایتالیا ثمربخش از کار درآمد. دوبله در ایران نخستین قدم‌هایش را برمی‌داشت. دکتر کوشان بعد از دوبله دختر فراری و دختر کولی، جذب تولید فیلم شد. استودیوها کم‌کم راه افتادند. در رأسشان استودیو ایران‌نو فیلم و جلال مغازه‌ای و دوستانش. دوبله به فارسی با تمام دشواری‌ها و اختلاف‌ها و انشعاب‌ها در اینجا در جریان بود، بی‌آنکه تلاش‌های آلکس به جایی برسد. سابقه رفاقت با محمود خسروی کارمند سفارت ایران در ایتالیا، داریوش فیلم را از خیابان نادری به رم برد. حضور در کلاس‌های کارگردانی و بعد تلاش برای دوبله فارسی با استفاده از دانشجویان ایرانی مقیم ایتالیا. کارگاه دوبله فارسی در ایتالیا راه افتاد. آلکس تیمش را با حسین سرشار، بهمن محصص، مرتضی حنانه، منوچهر نادری، اعلم دانایی، پروین انصاری و... چید و کار شروع شد. استقبال از «فریدون بی‌نوا» مهر تأییدی بر کار داریوش فیلمی‌ها زد. کار توسعه پیدا کرد و دانشجویان دیگری هم به گروه پیوستند. اکران «برنج تلخ» به‌عنوان برنامه نوروزی 1333 در سینما دیانا موفقیتی تازه برای داریوش فیلم بود. حالا جوان‌هایی از ایران به قصد فعالیت دوبله راهی ایتالیا شدند. کم کم رقبایی هم از راه رسیدند. فرمول دوبله در ایتالیا، مذاکره در تهران با مدیران سینماها و در نهایت اکران، جواب داده بود. تا رسیدیم به سال 1335 و اکران «حیف که خیلی حقه‌ای» در سینما دیانا و هجوم تماشاگران برای تماشای فیلم و ستاره‌اش سوفیا لورن. مطبوعات انتقادهایی به دوبله فارسی وارد می‌کردند ولی کار میان مردم گرفته بود و آلکس و رفقا در ایتالیا دیگر وقت سرخاراندن نداشتند. داریوش فیلم تقدیم می‌کرد و ملت استقبال.
