کاش زمین خاکی چمن نمی‌شد!

خیلی دور نیست. روزگاری که در محله‌های شهر تهران پر از زمین‌های خاکی بود که برای خیلی از بزرگ‌تر‌ها انبوهی از خاطره است. زمین‌های مفت و مسلم که ستاره‌پروری بود. نه در و پیکر داشت و نه قفل و زنجیر. خبری از سئانس و اجاره‌بها و این چیزها هم نبود. همان زمین‌های بی‌سر و تهی که دویدن و فوتبال بازی کردن در آنها رمق آدم را می‌گرفت و به بدن‌ها شلاق می‌زد. اصلاً برای همین می‌گویند فوتبال ورزش پابرهنه‌ها محله‌های فقیرنشین است، چون مثل ورزش‌های شیک و اتو کشیده ریالی هزینه نداشت و فقط جنم می‌خواست و استعداد. وقتی هیولای ساخت‌وسازمثل حیاط و حوض‌های آبی نوستالژیک، زمین‌های خاکی شهر را هم بلعید، فوتبال تهران هم ته گرفت و تمام شد. زمین‌های چمن مصنوعی قوطی کبریتی که دوتادورشان را فنس کشیده‌اند جایگزین زمین‌های خاکی شدند. زمین‌هایی که با تمام کمی و کاستی‌هایش قرار بود جای زمین‌های خاکی را پرکند وچراغ فوتبال محله‌ها را روشن نگه دارد. همین اندک دلخوشی هم چندسالی است که جای خودش را به نگرانی داده و اگر همین‌طور پیش برود کم‌کم باید فاتحه فوتبال تهران را خواند! 
زمین‌های چمن مصنوعی در ابتدا رایگان بودند اما پس از مدتی هزینه‌های سرسام‌آور تعویض چمن و گماشتن نگهبان و مسئول به مدیریت شهری فشار مالی وارد کرد و باعث شد تا برای تأمین این قبیل هزینه‌ها مبلغ اندکی به‌عنوان اجاره‌بها گرفته شود. وقتی فوتبال پولی شد این زمین‌ها هم خلوت ترشدند و فقط آنهایی که به قول معروف دست‌شان به دهانشان می‌رسید و دغدغه نان شب نداشتند باقی ماندند. جلوتر که رفتیم شهرداری مأموریت تازه‌ای برای این زمین‌ها تعریف کرد و آنها باید دخل و خرج خودشان را تأمین می‌کردند! این‌طور شد که اجاره‌بها زمین‌ها بیشتر و بیشتر شد. پای مدارس فوتبال و پیمانکارها و دلال‌ها هم که وسط آمد دیگر کار یکسره شد حالا با این شهریه‌ها و پول‌هایی که برای یک سئانس بازی در این زمین‌ها مطالبه می‌شود فوتبال به بازی بچه پولدارهای اتو کشیده تبدیل شده است. اگر فکری به حال این موضوع و معضل نشود بعید نیست چند سال دیگر برای درآمدزایی بیشتر شاهد ساخت‌وساز در این زمین‌ها باشیم و به‌طور کلی از روی نقشه تهران و محله‌هایش محو شوند. کاش اصلاً زمین‌های خاکی محله‌ها چمن نمی‌شد.