ابراهیم افشار را سال‌هاست به قلمش می‌شناسم؛امسال اما بخت یار بود و با هم همکار که نه، هم‌غار شدیم؛ او در اتاق خودش و ما در اتاقی در جوارش. باز هم از او می‌خوانیم؛ همان کلمات رقصان که گاهی در لفافه، لبخند به لبت می‌آورد و گاهی تصویرش که از راهرو می‌گذرد و این نوشته‌ها را برایمان جاندار می‌کند.