از بدو پیدایش ما روی زمین یک واقعیت مسلم وجود داشت: زمین خانه ما بود و ما ‌باید از خانه‌مان مراقبت می‌کردیم. بعدها که جمعیت زیاد و ارتباط ما با زمین‌مان کم شد، احساس کردیم این خاکی که روی آن راه می‌رویم، هوایی که آن را نفس می‌کشیم و طبیعتی که گهگاهی افتخار می‌دهیم و در آن حضور پیدا می‌کنیم ارث پدری ماست.