علیه فراموشی نابغه  علیه فراموشی آقای گزارشگر

آوا فوشریان_روابط عمومی فیلیمو

  «یه گل استثنایی، اشک آدم رو درمیاره، فوق‌العاده است این مارادونا.» 3 عبارت خبری پرضرب که در گزارش عادل فردوسی‌پور در لحظه به ثمر رسیدن «گل قرن» و تنها 3دقیقه بعد از گل معروف «دست خدا» می‌شنویم.
2 گل سرنوشت‌ساز که توسط کاپیتان مارادونا مقابل انگلیس به ثمر رسید و آلبی‌سلسته‌ را در جام‌جهانی 1986مکزیک به نیمه‌نهایی رساند و گزارشی که حالا بر مستند دوبله شده دیه‌گو مارادونا محصول سال2019 به کارگردانی آصف کاپادیا با صدای عادل فردوسی‌پور نشسته است. این مستند 2 ساعته از دل بیش از 500 ساعت آرشیو فیلم‌های هرگز دیده نشده بیرون آمده و کاپادیا که کارگردانی برنده اسکار است، به رسم دویدن مارادونا در زمین آن را پرهیجان و نفسگیر روایت کرده است. فوتبال دیه‌گو مخصوص خودش است و گزارش عادل فردوسی‌پور هم. همانطور که تمام طرفداران بارسلونا، ناپولی، بوکا جونیورز، تیم ملی آرژانتین یا حتی باشگاه نوجوانی دیه‌گو یعنی آرژانتنیوس جونیور به حرکات خاص او در زمین خیره می‌ماندند، همه‌ ما فوتبالدوستان هم پیش از بازی‌های مهم ایرانی و خارجی از ته دل آرزو می‌کردیم که گزارش فوتبال برعهده عادل باشد. البته که مطمئن نیستیم همچنان می‌توانیم این آرزو را داشته باشیم یا نه، اما نوستالژی مارادونا با گزارش عادل فردوسی‌پور بهانه‌ای شد تا دوباره صدای به وجد آمده‌اش هنگام معجزه نیوکمپ در بازی بارسلونا مقابل پاری‌سن ژرمن، «چیه این فوتبال» گفتن‌ها و «چقدر خوبیم‌ ما» شنیدن‌ها برایمان تداعی شود. پرداختن به اسطوره‌ها هم کار سختی است؛ چون هر کس به اندازه عشقی که دارد در ذهنش برای اسطوره‌ رؤیا ساخته و سخت‌تر می‌شود وقتی بخواهیم به روش مستند تمام حقیقت درباره سطح زندگی، خانواده، فقر، شهرت، مستطیل سبز، خشم و ذهنیت مارادونا را در قالب یک فیلم نشان دهیم؛ کاری که آصف کاپادیا به خوبی از پس آن برآمده و آنطور که از برآوردهای ما در سایت هویداست، ترکیب مارادونا، کاپادیا و فردوسی‌پور توانسته است رکورد اول تماشای آنلاین یک مستند در بازه زمانی3 روز اول انتشار را در این وبسایت به‌خود اختصاص دهد؛ مستندی که علیه فراموشی نابغه فوتبال جهان ساخته شده و حالا نسخه دوبله شده آن علیه فراموشی آقای گزارشگر نیز هست. این مستند تصاویر بکر فراوانی دارد اما تصاویر روپایی زدن مارادونا درحالی‌که به زحمت 10سال دارد و در زمین‌های خاکی محله فیوریتو، یعنی فقیرترین محله‌ بوئنوس‌آیرس مشغول تمرین است، برای ما یادآور حسی متفاوت است. این تصاویر عشق، نبوغ و انگیزه‌ای را یادآور می‌شود که سال‌های دور از جوان عاشق فوتبال شرکت‌کننده در مسابقه هفته دیده بودیم؛ زمانی که با غرور و سرعت همیشگی کلام عبارت «ادسون آرانتس دو ناسیمنتو پله» را در پاسخ سؤال مرحوم منوچهر نوذری بیان کرد و اطلاعات فوتبالی‌اش توجه زیادی را جلب کرده بود. حالا و بعد از تماشای دوبله مستند مارادونا باید با اطمینان گفت که فوتبال آدم‌ها را به هم نزدیک‌تر می‌کند و قهرمان‌ها را نزدیک‌تر؛ چه در بوئنوس آیرسِ دور باشند و چه در همین تهرانِ نزدیک.