احمدرضا احمدی:
من بسیار گریستهام
هنگامی که آسمان ابری است
مرا نیت آن است
که از خانه بدون چتر بیرون باشم
من بسیار زیسته‌ام
اما اکنون مراد من است
که از این پنجره برای باری
جهان را آغشته به شکوفه‌های گیلاس
بی‌مهابا ببینم...
این وصیت نیست
لبخند را دوست دارم
من بسیار گریستهام
سرانجام
بوته‌های اطلسی
گل می‌دهد