مریم ساحلی _ روزنامه‌نگار
زن دستمال می‌کشد روی شمعدان کریستال و حواسش به خانم و آقاست که لباس عروسی و دامادی بر تن از چارچوب قاب روی دیوار نگاهش می‌کنند. شمع نقره‌ای را می‌گذارد توی شمعدان. فردا 41ساله می‌شود. پرده‌های حریر سپید را می‌تکاند، انگار که گرد 40 سال زندگی را رها می‌کند در هوا. و باز به فردا می‌اندیشد؛ به روزی که شاید، همسرش بندهای اعتیاد را پاره کند و دوباره بشود همان مردی که بود. مردی که بگوید: من هستم، دیگر لازم نیست بروی خانه مردم را رفت و روب کنی.
رویاها اگر نباشند، جهان‌مان تاریک می‌شود. این تاریکی نه که تنها آویخته باشد به شب و گمانمان این باشد که آرزوها، ستاره‌باران آسمان شب‌هامان هستند، نه؛ بی‌تردید رویاها نسیمی هستند که در هزارتوی روزهامان می‌وزند. نسیمی که خنکایش را هر بامداد پشت پلک‌‌هامان حس می‌کنیم و چشم می‌گشاییم. بی‌تردید، این روزها که پاییز است و ابر است و بغض ابرها گره خورده به هر 7 روز هفته، آنچه سبب می‌شود که از رختخواب‌ها دل بکنیم و برخیزیم، رویاهامان هستند؛ رویاهای کوچک و بزرگی که چون یاکریم‌ها در اتاق‌های ذهن‌مان آشیانه ساخته‌اند. می‌دانم یاکریم ذهن دخترکی که‌رؤیای داشتن عروسکی با پیراهن پرچین آبی را در سر دارد، پروبال بنفش دارد و یاکریم کارگری که سنگ روی سنگ می‌گذارد تا خانه‌های دیگران ساخته شود، به رنگ خانه‌ای کوچک، بسیار کوچک است که شاید روزی بتواند برای خود بسازد. دختری هم هست که دلش می‌خواهد انگشت‌هایش حلقه شود دور فرمان دوچرخه و از شمال تا جنوب سرزمینش رکاب بزند. او هر شب در خواب‌هایش، وقت غروب، به شهری می‌رسد و در مهمانسرایی کوچک اتاق می‌گیرد و صبح‌دم راه می‌افتد. و درست همان وقت که نگاهش را به افق می‌دوزد، لبخندش تنیده می‌شود به گرگ و میش صبحی که باید از خواب برخیزد تا از سرویس کارخانه‌ای که رو به تعطیلی است، جا نماند. از خانه که بیرون می‌رود، خواب دیشبش را مرور می‌کند و به آسمان نگاه می‌کند که شاید رنگین‌کمانی در آن نقش بسته باشد به وسعت طیف رویاهای همه آدم‌های شهرش. او می‌داند، رویاهای آدم‌ها هزاران هزار رنگ است، رنگ‌هایی که اگر نباشند، جهان خاکستری می‌شود و خاموش. اصلاً رویاها اگر نباشند، به کدامین امید، مشق زیستن بنویسیم؟
بی‌رویا نمی‌شود
در همینه زمینه :
