همان همیشگی

نامزدهای انتخاباتی در سراسر دنیا یا دست‌کم در کشورهای مترقی،‌نشان‌های بصری ویژه خودشان را می سازند؛ از رنگ اختصاصی تا فونت و قلم ویژه و مولفه‌های کوچک و بزرگی که هر کدام اجزای هویت بصری یک نامزد را شکل می‌دهند. اما از آنجا که هرگونه نشانه‌های تمایز بصری در ایران ممکن است حمل بر نوعی فرقه‌گرایی شود، رنگ‌ها از دوره‌ای عملاً در انتخابات حذف شده‌اند و به تبع آن نشانه‌های دیگر نیز به مرور به فراموشی سپرده شدند. 

وقتی هنوز نامزدها در هویت بصری حداقل‌ها را نیز رعایت نمی‌کنند درباره محل برگزاری مناظره‌ها چه می‌توان گفت؟ صدا و سیما در سال‌های اخیر به رنگ‌های روشن و آسمان آبی و پرچم ایران و نمادهای عمومی در طراحی محل مناظره‌ها بسنده کرده است. نشانه‌هایی که هیچ‌کدام نمی‌تواند محل برگزاری مناظره‌ها را متمایز کند. برگزارکنندگان حتی در استفاده از فونت‌ها هم اغلب به نستعلیق‌‌های معمولی که با ساده‌ترین نرم‌افزارها فراهم می‌آیند، بسنده می‌کنند. کافی است یک بار محل برگزاری مناظره‌ها را در سه دوره اخیر انتخابات ریاست جمهوری مرور کنید. آن‌قدر نزدیک به هم هستند و شبیه به نظر می‌رسند که کشف تمایز میان آنها دشوار است. خوشبختانه حتی شمار نامزدهای مشترک در دوره‌های اخیر آن‌قدر هست که می‌توان نطق یکی در انتخابات 1396 را به جای نطق او در انتخابات 1400 جا زد. حتی استودیویی که مناظره‌ها آنجا برگزار می‌شود هم شبیه دوره‌های گذشته است. صدا و سیما اهمیت برنامه‌های خود را با استودیوهایی که به آنها اختصاص می‌دهد نشان می‌دهد. یعنی هر چقدر برنامه اهمیت بیشتری داشته باشد و تماشاگر بیشتری به پای آن بنشیند استودیویی که به آن اختصاص می‌یابد بزرگ‌تر است. استودیوهای بزرگی که شبیه سوله‌ای درندشت‌اند و گرم کردنشان در زمستان و خنک کردنشان در تابستان کاری دشوار و طاقت فرساست و خیلی وقت‌ها ممکن نیست. حتی خیلی وقت‌ها فاصله مجری و مهمانان آن‌قدر زیاد است که ممکن است صدای همدیگر را به درستی نشوند. 
گاهی هم که کسی می‌خواهد خلاقیتی به خرج دهد نتیجه آن‌قدر بد می‌شود که همگان ترجیح می‌دهند به تکرار معمولی‌های گذشته بسنده کنند. مثلاً در دوره فعلی نامزدها دقایقی در جلوی در ورودی استودیوها صحبت می‌کنند. ظاهراً حتی کسی نبوده که آبروداری کند و جلوی صحنه و پشت صحنه را کمی مرتب کند که ظاهر ماجرا حفظ شود.
یک طرف نامزد مشغول پاسخ به پرسش‌های خبرنگار صدا و سیماست و در طرف دیگر کارهای رایج و روزمره در جریان است و ساختمان‌های قدیمی و آسیب‌هایی که کسی جلویشان را نپوشانده و نماهایی که صرفاً به دلیل وجود امکانات از بالا گرفته می‌شوند و هیچ ارزش زیبایی‌شناسانه‌ای ندارند.