شکل‌گیری منطقه ۱۷ با مهاجرت یک امامزاده
نسیبه سجادی
شکل‌گیری اصلی بافت مسکونی اطراف بقعه امامزاده حسن (ع) و محله‌های آن به زمان مهاجرت یکی از نوادگان امام حسن‌مجتبی(ع) و پسرعموی حضرت عبدالعظیم(ع)، یعنی امامزاده حسن(ع) به این بخش از پایتخت برمی‌گردد.
ایشان سال 65قمری، در زمان حاکمیت «عبدالملک‌بن مروان» به ایران مهاجرت کرد. علت مهاجرت امامزاده حسن(ع) از عراق به کشورمان سختگیری زیاد خلیفه به شیعیان ذکر شده است. ایشان در این منطقه که آن زمان قریه‌ای به نام «جی اولیا» و از روستاهای ری بود، نقل مکان کرد و اینجا ساکن شد. جی اولیا منطقه‌ای حاصلخیز و دارای کشت و زرع بود که تعداد کمی از کشاورزان در اراضی آن کار و زندگی می‌کردند.
پس از رحلت امامزاده حسن(ع)، این منطقه به یکی از زیارتگاه‌های شیعیان تبدیل شد و طی آن، هسته اولیه سکونت در آن شکل گرفت. با این وجود، مهاجرت اصلی اهالی به این منطقه بین سال‌های1335 تا 1348 انجام شد و اراضی کشاورزی هم تغییر کاربری دادند و به ساختمان تبدیل شدند. پس از این زمان هم شاهد تغییر کاربری زمین‌های منطقه17 بودیم تا اینکه سال1358 تقریباً همه زمین‌ها به مناطق مسکونی و شهری تبدیل شد. متأسفانه در این زمان نظارتی بر ساخت‌وسازها وجود نداشت و به همین خاطر ساختار کالبدی بیشتر محله‌های آن بدون برنامه و هرگونه چشم‌انداز و راهبردی مشخص متحول شد و به‌صورت غیر‌ضابطه گسترش پیدا کرد. به این‌ترتیب، محدوده‌ای با کاربری کشاورزی، باغ‌داری و دامپروری به منطقه‌ای با کاربری مسکونی، صنعتی (کارگاهی) و تجاری تغییر ماهیت داد.
