دیالوگ/ اینجا بدون من*

کسایی که پشت سر هم یه فیلم رو دوبار تماشا می‌کنن به‌نظر آدم‌های عجیبی میان، اما این احساسیه که نمی‌شه به همه توضیحش داد. وقتی هنوز شخصیت‌های یه فیلم تو ذهنت زنده‌ان و دارن نفس می‌کشن، می‌تونی روی پرده به چشم‌هاشون خیره بشی. می‌تونی باهاشون حرف بزنی، می‌تونی سرنوشت شون رو تغییر بدی. این طوری می‌تونی واقعیت رو به شکل خواب و‌ رؤیا بازسازی کنی. می‌تونی توی صندلی سینما  فرو بری، لحظه‌ای که چراغ‌ها خاموش میشه، معجزه اتفاق می‌افته... درست تو لحظه‌ای که حس می‌کنی هیچ راهی برای فرار باقی نمونده. مهم فقط اینه که با همه توانت ادامه بدی ‌همه چی درست از همین جا شروع می‌شه.
* بهرام توکلی