تو چه خوشبختی یحیی!

پرسپولیس فصل را پر فراز و نشیب شروع کرده؛ از نمایشی زشت و ملال‌آور در برابر نفت مسجدسلیمان تا یک بازی درخشان و قابل‌قبول مقابل شهرخودرو. در این مدت انتقادهای زیادی هم از تیم گل‌محمدی شده و همه ضعف‌های آن را می‌دانند. مثلا اینکه تیم فعلا مهاجم شش‌دانگ ندارد یا جلال حسینی و کنعانی‌زادگان رزرو مطمئنی پشت سر خودشان نمی‌بینند. همه اینها مشهود است، اما با تمام آنچه می‌دانیم و نمی‌دانیم، پرسپولیس همچنان گزینه اصلی قهرمانی در لیگ برتر است. این تیم هم‌اکنون با یک بازی کمتر روی پله دوم جدول رده‌بندی قرار گرفته و اگر همین یک مسابقه را ببرد، صدرنشین خواهد شد. با این وصف، حال و روز رقبا نشان می‌دهد پرسپولیس حتی بیش از اینها هم فرصت لغزش دارد. در همین هفته پنجم همه برای پرسپولیس بازی کردند؛ از سپاهان که آنطور ناامیدکننده به نفت مسجدسلیمان باخت تا تراکتور پرایراد و کم‌رمق و البته استقلال که شرایطش را می‌بینید. مسئله اصلا شایستگی پرسپولیس نیست، نکته اینجاست که رقبا رمقی برای رقابت ندارند. گاهی ضعف به موجودی آنها در زمین مربوط می‌شود و گاهی هم ناشی از مباحث فنی و مدیریتی است. اگر قرار باشد این 3مدعی سنتی قهرمانی را کنار بگذاریم، لابد تیم‌هایی مثل گل‌گهر یا فولاد باید پرسپولیس را پایین بکشند، اما به هر حال مسئله شخصیت قهرمانی و تجربه بازیکنان هم مهم است. هرچند شگفتی قهرمانی استقلال خوزستان در لیگ پانزدهم را هنوز از یاد نبرده‌ایم. در نهایت باید دید در لیگ رقیبی برای فینالیست آسیا پیدا می‌شود یا پرسپولیس آسان‌تر از حد تصور «گلات» می‌کند؟