این هم از آن ترفندهای مدیریتی در ایران است که هر مسئولی بعد از برکناری از پست یا پایان دوره خدمت برای تطهیر خود و کارنامه‌اش چنان در موضع حق به جانب همه تقصیرات را به گردن نیروهای فشار بیرونی و دخالت‌های پیرامونی می‌اندازد که همه گمان کنند مسئول مربوطه در نقش یک تربچه در باغچه‌ای بزرگ، در دوران مدیریتش تنها غده‌های حسرت و افسوسش را رشد داده و دائم حرص خورده است، بدون اینکه لحظه‌ای با خود بیندیشد که اگر توان انجام کار مورد نظر خویش را ندارد یا شرایط اینقدر بد است که فشارهای بیرونی اجازه انجام کار را از او گرفته چرا تا لحظه‌ای که از طرف مقام بالادستی صندلی‌اش را از دست نداده در سمت خود مانده است؟