درست مثل یک هزارتوست؛ هزارتویی که می‌شود از در شمالی‌اش وارد شوی، جهت را از دست بدهی، آسوده‌خاطر خود را دست کوچه‌پاساژهای باریکش بسپاری، کاتوره‌ای راه باز کنی، نظاره‌کنان تنه‌به‌تنه آدم‌هایی مثل خودت ساعتی یا حتی بیشتر را وقت بگذارنی و بعد حوصله پرسه‌زنی‌ات که سر رفت

آیا میان رژیم‌های سیاسی از حیث فهمشان از فضاهای عمومی و آرایش‌ها، چیدمان‌ها و مختصات فضایی می‌توان تفاوت گذاشت؟ به بیان دیگر، آیا هر رژیم سیاسی یک رژیم فضایی مختص به خود ندارد؟ مثلا در یک رژیم فاشیستی فضاهای عمومی به چه شکلی سامان پیدا می‌کنند

در فقدان فضاهای عمومی باهم‌زیستن و باهم‌بودن، نوع خاصی از روزمرگی، خودش را 0 باشکوه و بی‌بدیل 0 بر زندگی انسان ایرانی مسلط کرده است؛ چیزی با کیفیت خاصی از ملال و دلزدگی که از قضا اصلا حاد و افسرده‌کننده نیست.