آن روز سال1371 که بهرام بحرینی در ایام ممنوعیت کار کردن ناصر چشم‎‌‎آذر، سرزده به خلوت سخت و آزاردهنده‎‌‎اش وارد شد و باتعهد به برآورده کردن خواسته‎‌‎های او از جمله پرداخت فوری قبض آب و برق خانه‎‌‎اش ساخت یک آلبوم موسیقی بی‎‌‎کلام را سفارش داد، هر دو آنها چنین عاقبتی را برای موضوع قراردادشان تصور نمی‎‌‎کردند؛ «تصور اولیه من این بود که عده‎‌‎ای از دانشجویان فلسفه و هنر و ادبیات از این آلبوم استقبال خواهند کرد و در بهترین حالت خانواده آنها هم یک نسخه از آن می‎‌‎خرند و در نهایت فروش آن با پنج‌شش‌هزار عدد تمام شود.»