والدینی که حاضر باشند ناراحتی، خشم و قهر فرزند خود را تحمل کنند، ولی همچنان محکم او را در مسیر مسئولیت‌پذیری نگه‌دارند، در حقیقت درسی به او می‌دهند که در تمام زندگی کمکش خواهد کرد اما والدینی که چنین کاری نمی‌کنند، در حقیقت سرمشقی برای مسئولیت‌گریزی آینده او در اختیارش می‌گذارند؛ الگویی که کودک را از ارضای نیازهایش و به تبع آن، از احساس ارزشمندی بازمی‌دارد.