ناهید خداکرمی
نایب‌رئیس کمیسیون سلامت پنجمین دوره شورای اسلامی شهر تهران
پدیده‌ای که این روزها در شهر تهران با آن مواجه هستیم، درخواست‌های مردمی برای ایجاد پارکینگ‌های بیشتر در دل محله‌هاست. در این موضوع به قدری پیشروی کرده‌ایم که حتی برخی از مردم و شورایاران محله‌ها درخواست ایجاد پارکینگ در جوار ایستگاه‌های مترو را دارند تا به این‌ترتیب بتوانند با خودرو شخصی خودشان به یکی از ایستگاه‌های مترو شهر تهران برسانند، خودرو خود را در پارکینگ ایستگاه مترو پارک و سپس از این وسیله حمل‌ونقل عمومی پرطرفدار استفاده کنند. متأسفانه انگار فراموش کرده‌ایم که وسایل حمل‌ونقل عمومی شکل گرفته‌اند تا شهر را دقیقاً از شر همین خودروهای تک‌سرنشین راحت کنند و ما برای مراجعه به ایستگاه مترو مورد نظرمان باید از خطوط تاکسی و اتوبوس استفاده کنیم.
انتظار ما از شهروندان پایتخت‌نشین هم دقیقاً همین است که در این شهر خودرومحور، خودشان کمک کنند تا جای اینکه فضا را برای مردم تنگ کنیم، فضا را برای خودروها تنگ کنیم. مطالبه مردم از ما و دیگر مسئولان شهری باید توسعه حمل‌ونقل عمومی باشد؛ نه اینکه بخواهند خیابان‌ها را تعریض کنیم یا برایشان پارکینگ بسازیم. این در حالی است که من و دیگر همکارانم در شورای اسلامی شهر تهران اعتقاد داریم، نباید فضای شهر و زمین‌هایی که قابلیت تبدیل شدن به مراکز فرهنگی، ورزشی و فضای سبز برای مردم دارند، پارکینگ شوند.
شهر ما شهر آدم‌هاست، نه شهر ماشین‌ها و به همین دلیل اولویت نخست ما در برنامه‌ریزی مردم هستند. امیدواریم در این راه شهروندان هم با استفاده بیشتر از ناوگان حمل‌ونقل عمومی و جایگزینی دوچرخه و موتوربرقی به جای خودروهای شخصی به کمک ما بیایند تا بتوانیم شهرمان را از شهری خودرومحور به سمت شهری شهروندمحور سوق بدهیم و در عین حال نقش بسزایی در کاهش ترافیک و آلودگی هوای شهر تهران داشته باشیم.
نگاه
بهار پشت در منتظر است
محمد شیری | بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون
در شهر مشهد به دنیا آمدم. 4 ساله بودم که به تهران آمدیم و خانه‌ای در خیابان ری، میدان خراسان اجاره کردیم. من در این محله بزرگ شدم. بعد از آن به بلوار کشاورز نقل مکان کردیم و... در محله‌های زیادی اجاره‌نشینی کردم. اکنون بیش از 20 سال است که در منطقه 6 زندگی می‌کنم و 10 سالی می‌شود که ساکن محله ایرانشهرم. محله‌ای با بافت فرهنگی قوی و همسایه‌های صمیمی. در این خانه همه چیز فرق دارد. صاحب‌خانه‌ای دارم که نمی‌گذارد حس کنم مستأجر هستم. ای کاش همه با هم همین‌طور رفتار کنیم.
علاقه‌ام به محله ایرانشهر و عشقی که از مردم می‌گرفتم تشویقم کرد به‌عنوان شهروند مسئول برای رفع مشکلات محله گام بردارم. در محله ما زمین متروکه‌ای وجود داشت که پاتوق معتادان و فروشندگان موادمخدر شده و فضای محله را ناامن کرده بود. بدون اینکه خودم را معرفی کنم نامه‌ای به مسئولان شهری منطقه نوشتم و درخواست کردم به وضعیت این زمین رسیدگی شود. مدتی بعد نامه دیگری نوشتم و از تاریکی و ناامنی خیابان خبر دادم. این بار خودم را معرفی کردم. چند اقدام مشابه که اهالی هم از آن باخبر شدند موجب شد مرا به‌عنوان یکی از اهالی که پیگیر رفع مشکلات محله است بشناسند. به همین دلیل پیشنهاد دادند عضو شورایاری محله شوم. از اینجا بود که مسئولیت‌های من به‌عنوان شهروندی دلسوز که اهالی به او اعتماد دارند شروع شد.
در زندگی شهری امروزی همه ما باید در حد توان‌مان چنین مسئولیت‌هایی را به عهده بگیریم. نباید چشم‌مان فقط به دست مسئولان باشد. باید تا آنجا که می‌توانیم برای آبادانی شهر و رفع مشکلات و دغدغه‌های مردم بکوشیم.
گاهی صحنه‌های ناراحت‌کننده‌ای در شهر می‌بینم. برای مثال رانندگان بر سر موضو‌ع‌های ساده و بی‌اهمیت با یکدیگر درگیر می‌شوند یا بر سر هم فریاد می‌کشند.
بی‌حوصلگی و کم‌تحملی آفت روابط امروز شده و صمیمیت را از بین برده است. ما شهروندان نباید همیشه مسئولان را مقصر مشکلات بدانیم بلکه این خودمان هستیم که با رعایت بعضی موارد می‌توانیم جلو بروز مشکلات را بگیریم. وقتی ما مسائل ساده‌ای مثل بهداشت و نظافت محله را جدی نمی‌گیریم تنها آسیب این سهل‌انگاری به خودمان می‌رسد و چهره محله‌مان زشت می‌شود. بیایید از همین حالا خودمان شروع کنیم. محله‌مان را آباد کنیم. بهار پشت در منتظر است. بهار را به محله‌مان دعوت کنیم.
شهر آدم‌ها، نه ماشین‌ها
در همینه زمینه :
کوتاه از حادثه
عکس خانه
داده‌نما