جهانبخش: وظیفه ماست از اسکوچیچ حمایت کنیم
وقتی هم‌تیمی‌هایم درباره حضور زنان در ورزشگاه می‌پرسند، نمی‌دانم چه جوابی بدهم
علیرضا جهانبخش در یک گفت‌وگوی تفصیلی با ایرنا درباره شرایط این روزهای خودش و فوتبال ایران صحبت کرده است. جهانبخش ازجمله ستاره‌های آگاه فوتبال ایران است که همواره اشراف خوبی بر مسائل پیرامونش دارد و صحبت‌های او همیشه قابل توجه و شنیدنی هستند. گزیده‌ای از مهم‌ترین صحبت‌های او با ایرنا را بخوانید.
روزهای قرنطینه را چطور می‌گذرانم؟
حدود ۲هفته قبل از همه‌گیر‌شدن ویروس کرونا، خانواده‌ام به برایتون آمدند و در این ایام خوشبختانه کنارم هستند. از طرفی تمرینات را زیرنظر باشگاه و با برنامه جلو می‌برم. خودم هم تمرینات اضافی و انفرادی را در دستور کار قرار داده‌ام و کارهای هوازی را انجام می‌دهم. در الباقی زمان‌ها فیلم می‌بینم، پلی‌استیشن بازی می‌کنم، با دوستانم صحبت می‌کنم، با برادرم محمدرضا و پدرم تمرین می‌کنم که باعث می‌شود انگیزه بیشتری داشته باشم. با خانواده گاهی اوقات پیاده‌روی می‌کنیم و سعی می‌کنم پدر و مادرم را سرگرم کنم.
دوست ندارم بازی با عراق را ببینم
در این روزهای بیکاری بازی‌های قدیمی هم می‌بینم، اما ازجمله بازی‌هایی که اصلا دوست ندارم آن را دوباره نگاه کنم، می‌توانم به ۲دیدار اشاره داشته باشم؛ یکی بازی ایران و عربستان در فروردین سال۱۳۸۸ که در مقدماتی جام‌جهانی۲۰۱۰ انجام شد و متأسفانه ۲ بر یک باختیم و خیلی خوب آن مسابقه را یادم است و دیگری هم همین بازی اخیر مقابل عراق بود که خودم حضور نداشتم اما متأسفانه با نتیجه ۲ بر یک شکست خوردیم.
ناراحت شدم ولی حرفی نزدم
درباره عدم‌دعوتم به تیم‌ملی ابتدا باید بگویم هیچ‌کس صاحب پیراهن تیم ملی نیست. ممکن است امروز در تیم باشید و فردا نباشید. اما از طرفی اصلا توقع نداشتم که شرایط در این اواخر به این شکل پیش برود. آقای ویلموتس در اردوهای اول با من صحبت‌های خوبی داشت. او گفت بازی‌نکردنت در برایتون چندان مهم نیست و اگر مصدوم نباشی، مشکلی برای حضورت در تیم ملی وجود ندارد چرا‌که سطح تمرینات در آنجا خوب است و من می‌توانم تعادل ایجاد کنم. اما بعد از آن شرایط تغییر کرد. در 2 اردو کنار تیم نبودم که اردوی اول به‌دلیل مصدومیت بود و باشگاه اجازه همراهی تیم ملی را به من نداد ولی در اردوی بعدی کادر فنی تصمیم گرفت تا همراه تیم نباشم؛ درحالی‌که پاسپورت و بلیت من گرفته شده بود. در آن زمان نتوانستم با این قضیه کنار بیایم اما حرفی نزدم. سعی کردم به‌نظر ویلموتس احترام بگذارم اما نمی‌گویم که ناراحت نشدم. دوست داشتم دعوت شوم. با این حال صحبتی هم بین ما رد و بدل نشد که چرا دعوت نشدم.
تیم ملی آرامش دوران کیروش را نداشت
ویلموتس از نظر فنی مربی خوبی بود. وقتی با او صحبت می‌کردم، روی روش خودش تأکید داشت. او دوست داشت تیم‌ملی را به قول خودش نسبت به قبل هجومی‌تر کند. اما به‌نظرم مشکل اینجا بود که او می‌خواست در یک یا 2 اردو این تغییرات بنیادین را ایجاد کند که کار مشکلی بود. بچه‌ها حدود 8سال با یک طرز تفکر دیگر کار کرده بودند و سخت بود که در یک یا 2 اردو بخواهند تغییر کنند. به‌نظرم این یکی از دلایل ناکامی ویلموتس بود. دلیل دیگر هم به مسائل مدیریتی برمی‌گشت. شیوه کاری تیم با دوره قبلی کاملا تغییر کرده بود. شرایط آنطور که باید و شاید مانند گذشته تحت کنترل نبود. آرامشی که در زمان کیروش بود، از بین رفته بود. در آن دوران در اردو که کنار تیم حضور داشتم، نظر اکثر بچه‌ها همین بود.
چرا از کیروش دفاع کردم؟
کیروش همیشه از بازیکنانش تمام‌قد دفاع می‌کرد و بازیکنانش برای او در اولویت قرار داشتند. دلیل اصلی رابطه خوب ما با او هم همین مسئله بود. وقتی که از پاداش برد مقابل مراکش و تساوی مقابل پرتغال صحبت شد، به‌نظرم بحث کاملا خنده‌داری بود چون کاری که انجام شده بود، کار بسیار بزرگی بود. هیچ سیاستمداری و هیچ شخصی نمی‌تواند در آن شرایط با یک بازی فوتبال اینقدر مردم را خوشحال کند و برای حداقل یک یا 2روز خوشحال و سرحال‌شان کند. من می‌گویم برای بچه‌های نسل۹۸ هم که توانستند استرالیا و آمریکا را شکست دهند، هرچقدر هزینه شده حقشان بوده و نوش‌جانشان. چون هنوز از آن تیم و بردهایش صحبت می‌شود و در یاد مردم مانده است. برد مقابل مراکش هم بردی تاریخی بود، اما متأسفانه بحث به‌سمت مسائل شخصی و ناجوانمردانه رفت که در فوتبال ایران به آن عادت داریم. جالب است که این حساسیت‌ها و سؤال‌ها برای یکسری دیگر از افراد اصلا به‌وجود نمی‌آید. نمی‌دانم دلیلش ترس است یا جهت‌گیری خاص دوستان و یا مسائل دیگر که ما خبر نداریم. در فوتبال‌مان بارها قراردادهای بی‌سروته دیده‌ایم. پول‌هایی که کم و زیاد می‌شوند اما هیچ‌کس راجع به آن صحبت نمی‌کند و دلیلش را نمی‌دانم اما در قبال کیروش همه‌‌چیز فرق می‌کند. من شخصا اگر هر کسی جای کیروش بود باز هم در حد خودم دفاع می‌کردم.
اسکوچیچ سرمربی ماست، بقیه حرف‌ها شایعه است
فدراسیون فوتبال تازه آقای اسکوچیچ را به‌عنوان سرمربی انتخاب کرده بود که به‌صورت اتفاقی ایشان را در فرودگاه دیدم. می‌خواستم به انگلیس برگردم و اسکوچیچ هم می‌خواست برای تماشای بازی استقلال و الاهلی به کویت برود که خیلی اتفاقی همدیگر را دیدیم و حدود 20دقیقه با هم صحبت کردیم. دیدگاهش به فوتبال و ایران خوب بود. او می‌خواهد کارش را عاقلانه جلو ببرد و شناخت خوبی از فرهنگ و فوتبال و بازیکنان ما دارد. مکالمه خیلی مثبتی با هم داشتیم. با بچه‌ها هم صحبت کردم، نظرشان همین بود. اسکوچیچ از انگیزه خوبی هم برخوردار است. ایشان الان سرمربی تیم ملی است و وظیفه همه ما این خواهد بود که از او حمایت کنیم؛ یک حمایت ملی و همه‌جانبه. من و بازیکنان تیم ملی می‌دانیم و قبول داریم که اسکوچیچ سرمربی تیم ملی است. حس می‌کنم این شایعاتی که مطرح می‌شود، بیشتر تیری است در تاریکی و به واقعیت نزدیک نیست. اسکوچیچ سرمربی تیم ملی است و دستیاران داخلی و خارجی خود را هم انتخاب کرده است. تمرکز ما هم روی موفقیت تیم است.
مهم‌ترین مسئله، حضور زنان است
درباره نامزدی ایران برای میزبانی جام‌ملت‌های ۲۰۲۷، در بحث زیرساختی مشکلات بسیار زیادی وجود دارد. بحث اقامت و استادیوم بسیار اهمیت دارد. در این چند وقت اخیر چند استادیوم خوب در مشهد و اهواز بعد از چند سال تاسیس کردیم که امکانات خوبی دارند. اما بحث حضور زنان مهم‌ترین مسئله است. ان‌شاءالله تا 7سال دیگر همه‌‌چیز حل شده باشد و شاید دوستان هم به این مسئله امید داشتند که درخواست میزبانی دادند. راستش را بخواهید وقتی بازیکنان و هم‌تیمی‌های من راجع به این مسئله می‌پرسند، خجالت می‌کشم توضیح بدهم. این موضوع برای آنها خنده‌دار است. واقعا دلیل قانع‌کننده‌ای برای پاسخ ندارم. حتی همسایه‌های ما، کشورهای امارات، قطر و عربستان هم که سختگیرتر هستند، با این مسئله موافقت کرده‌اند و همه می‌توانند به ورزشگاه بیایند.
