پیروزی روی سکوها
پیمان مقدم- ورزشگاه آزادی
پیش‌بینی پرشدن ورزشگاه آزادی سخت نبود. قضاوت مساله‌دار داور مسابقه در امارات، بازی با کیفیت و شجاعانه آبی‌ها و برد مهم داربی پایتخت، اشتیاق هواداران استقلال را سرریز کرده بود. از پیش از ظهر تماشاگران به‌سمت آزادی سرازیر شدند تا نقاط استراتژیک سکوها را اشغال کنند. همه چیز رنگ و بوی یک جشن بزرگ داشت. فرصت انتقام فراهم شده بود اما پسران آبی قدر این حضور و اشتیاق را ندانستند. خستگی، استرس، عدم تمرکز، شکست تاکتیکی یا بدشانسی درنهایت جشن نیمه‌تمام ماند.
ترافیک آزاد راه تهران –کرج پس زده به بزرگراه شیخ فضل‌الله. ماشین‌ها متر به متر جلو می‌روند. بااین دست فرمان نمی‌شود به‌موقع به آزادی رسید. خبر پرشدن ظرفیت استادیوم در کانال‌ها می‌چرخد. اما ماشین‌ها و موتورها با پرچم آبی همچنان در مسیر دیده می‌شوند.
حاشیه آزادراه بعد از اتوبان شهید باکری پر از ماشین‌های پارک شده است؛ دوبله و حتی سوبله. در دو محور شمالی و جنوبی آبی‌ها پیاده به‌سمت ورزشگاه در حرکتند. خورشید غروب کرده و نورافکن‌ها روشن شده‌اند. ورودی‌های شرقی و غربی به روی اتومبیل‌ها بسته شده و صف طولانی هنوز منتظرند که شاید باز شود و تردد را قفل کرده‌اند. برخی در حال بازگشت هستند و غمگین سر تکان می‌دهند: نرید، حتی راهروها هم پر شده!
صدها نفر می‌روند و همزمان صدها نفر بر می‌گردند. تمام درهای استادیوم باز است. از بازرسی و چک بلیت خبری نیست. کسانی که نزدیک‌تر هستند می‌دوند تا به خانه‌ها برسند. آنهایی که مسیرشان دورتر است گوشه‌ای نشسته‌اند تا شاید اینترنت جواب بدهد و بازی را در تلفن‌های‌شان ببینند. پسر بچه‌ای کوچک اشک می‌ریزد. نمی‌خواهد برگردد و امید ابراهیمی را صدا می‌زند! هر چه به ورزشگاه نزدیک می‌شویم امکان تماس با داخل سخت‌تر می‌شود.
درهای VIP و جایگاه خبرنگاران هم بسته است. نزدیک به 100نفر پشت در مانده‌اند. برخی التماس می‌کنند و برخی فریاد می‌زنند و فحش می‌دهند. بلیط‌ها را خریده‌اند اما جای‌شان اشغال شده. مارکار آقاجانیان و اوسیانو هم پشت در مانده‌اند و تلاش‌ها برای هماهنگ کردن ورودشان بی‌حاصل است. ماشین یکی از مقامات می‌رسد و در به ناچار باز می‌شود و جماعت حمله می‌کنند. پاسخ این حمله از سوی ماموران کتک و فحش و مقاومت است. حامدحدادی پشت در بسته با مدیر حراست چانه می‌زند. معرکه عجیبی است. یکی فریاد می‌زند من بازیگر این مملکت هستم و پاسخ می‌شنود: «آل پاچینو هم باشی باز نمی‌کنم!»
تمام راه پله‌ها و ورودی‌های جایگاه‌ها پر از جمعیت است. اگر حتی بتوانی جایت را ترک کنی امکان ندارد برگردی. بالای سکوها چند ردیف پشت‌سر هم ایستاده‌اند و گردن می‌کشند تا بلکه بخشی از زمین را ببینند. التهاب اول بازی تمام شده و تماشاگران طبق معمول نشسته‌اند به تماشا. از تشویق و تاثیر بر حریف خبری نیست. العین جسارت پیدا کرده و توپ را به تیر دروازه
استقلال می‌کوبد.
صدها نفر بیرون ورزشگاه روی چمن‌ها نشسته‌اند و یکی از نمایشگرها بازی را برای‌شان پخش می‌کند. فریاد پنالتی از داخل ورزشگاه و چند ثانیه بعد صحنه دایو فرشید اسماعیلی. بیرون سکوها هم جشن بر پاست. فریادهای داخل از اینجا ترسناک به‌نظر می‌رسد. روی سکوها هزاران موبایل به هوا بلند شده. استقلال بهترین موقع گل زده و حالا همه نقشه می‌کشند تا در نیمه‌دوم حساب العین را برسند.
وریا از ترکیب بیرون رفته و کسی نمی‌داند چرا؟! اخم‌ها در هم کشیده شده. العین باز دارد سوار بازی می‌شود. حتی موج مکزیکی و ایسلندی باشکوه 100هزار نفری هم آنها را متوقف نمی‌کند. سکوها باز هم محو بازی هستند و وظیفه‌شان را فراموش می‌کنند. امید ابراهیمی یک موقعیت خوب را بیرون می‌زند. یکی فریاد می‌زند: «امید! حالا ببین اگه نخوردیم؟»
تیام هم مصدوم شده و بیرون رفته. مربی العین فورا ترکیبش را عوض می‌کند. موقعیت‌های العین خطرناک‌تر شده. کرنرهای‌شان هم بیشتر اما هنوز تماشگران خودشان را کنترل کرده‌اند. عبدالرحمان کرنر می‌زند. یک سنگ از جایی پرتاب می‌شود و همه فریاد و فحش را به‌سمت پرتاب کننده نشانه می‌گیرند. کرنر از نقطه مقابل و لیزر چند ثانیه‌ای. تماشاگران یکصدا فحش‌های ریتمیک را نثار فرد ناشناس می‌کنند.
گلر العین توپ اضافی را به سر توپ جمع کن می‌کوبد. تماشاگران یکصدا شعارهای خاص با ریتم عربی را دم می‌گیرند. یکی فریاد می‌زند: «با این که نمی‌فهمه؛ تیم رو تشویق کنید.» مهاجم حریف خسرو و امید و فرشید باقری را دور می‌زند و توپ به گوشه دروازه می‌رسد. سکوها غرق در سکوت و ترس شده. استقلال به Kick&Rush خسرو پناه آورده. علی قربانی فرصتی را که خودش ایجاد کرده خراب می‌کند و حالا هدف مشترک اعتراض‌هاست. العین بهتر از استقلال بوده و همه به مساوی راضی هستند.
موقعیت‌های آخر بازی هم هدر رفت و سوت زده شد. 100هزار نفر دمغ شده‌اند اما ناراضی نیستند. تیم و شفر تشویق می‌شوند. هنوز در صدر مانده‌اند و بازی خانگی با الریان می‌تواند حکم صعود را امضا کند. همین که ترقه‌ای منفجر نشد و سنگ‌های انبوه پرتاب نشد و ورزشگاه آرام بود هم بد نیست. حالا ترافیک وحشتناک خروجی‌های ورزشگاه منتظر100هزار نفر است. آنتن موبایل‌ها برگشته و کری‌خوانی با قرمزهای خوشحال از توقف آبی‌ها شروع شده. یکی فریاد می‌زند: «همگی سیزده‌به‌در همینجا!»
