خانه‌ای روی آب

 داستان تکراری «خانه پدری» عیاری بالاخره در سال ۹۸ به پایان رسید. داستانی که تقریبا از یک دهه پیش شروع شد و بعد از کلی ماجرا و حادثه رسید به امسال. آبان که از راه رسید قفل خانه‌پدری برای چندمین بار باز شد. خوشحالی دوستداران سینما البته خیلی کوتاه بود و یکی دو برنامه جهت دار تلویزیون و حمله رسانه‌های اصولگرا قابل پیش بینی بود. ولی این بار حکم توقیف از قوه قضاییه آمد. دادگاه فرهنگ و رسانه فیلم عیاری را توقیف کرد و دادستان هم در بیانیه‌ای گفت آنهایی که موجبات اکران فیلم را فراهم کردند باید مجازات شوند. 
این واکنش‌ها در حالی بود که مدیران ارشاد از اکران نسخه اصلاح‌شده خانه‌پدری خبر می دادند. رئیس سازمان سینمایی از مذاکره با عیاری برای کاستن از بار خشونت فیلم و تمهیدات اندیشیده‌شده در همین راستا خبر داد. از خونسردی حسین انتظامی می شد حس کرد که این بار ماجرا قابل حل است. طبق معمول دو قطبی‌ای میان موافقان و مخالفان فیلم عیاری پیش آمد که البته نکته تازه‌ای در بر نداشت.  بحث اینکه آیا نهادی جز وزارت ارشاد حق تعیین تکلیف درباره محصولات فرهنگی را دارد هم پیش آمد.آنچه بر خانه پدری از ابتدای دهه‌90 تا امسال گذشت را می‌شود کتاب کرد. فیلمی که رکورددار توقیف و رفع توقیف در تاریخ سینمای ایران است و کارگردانش یکی از مهم‌ترین فیلمسازان پس از انقلاب که جایگاه و اعتباری ویژه و عیاری بالا میان سینما دوستان دارد. می شود گفت حاشیه های خانه‌پدری به اندازه ساخت چند فیلم و سریال از عیاری انرژی گرفت و او را فرسود.  پایان قصه البته خوش بود. رایزنی‌های لازم صورت گرفت و خانه پدری دوباره بازگشایی شد. فیلم عیاری مدتی بر پرده بود و با توجه به سالن‌ها و سانس‌های اندک و تبلیغات الکنش خوب فروخت. فیلمی که بالاخره چند هفته اکران را تجربه کرد و آسمان هم به زمین نیامد.