جنگ نفتی

نام بندر فجیره امارات بیشتر از هر زمان دیگری، اردیبهشت‌ماه سال98 در رسانه‌های ایران و دنیا مطرح شد. بندر بزرگی که صادرات گسترده نفت‌خام شیخ‌نشین امارات از این ترمینال انجام می‌شود و در روزهایی که ایران در مواجهه با تحریم‌های نفتی زمزمه بستن تنگه‌هرمز را پیش کشیده بود، همین بندر فجیره، کانال دور زدن تنگه هرمز را در اذهان تداعی می‌کرد. یکشنبه 22 اردیبهشت چندین رسانه از وقوع انفجار در بندر فجیره امارات و آتش گرفتن دست‌کم 4 نفتکش خبر دادند. مقامات امارات ابتدا وقوع این حادثه را رد کردند اما ساعاتی بعد علاوه بر اینکه انفجار در بندر فجیره تأیید شد، خالد الفالح، وزیر انرژی عربستان سعودی نیز مدعی شد 2کشتی سعودی در این حادثه به‌شدت آسیب دیده است. این در واقع آغاز سلسله اقداماتی در منطقه خلیج‌فارس و دریای عمان علیه نفتکش‌ها بود که در ماه‌های بعد به جنگ نفتکش‌ها مشهور شد؛ جنگی که بعدها با خرابکاری در کشتی‌های ژاپنی همزمان با حضور شینزوآبه، نخست‌وزیر ژاپن در تهران، وجه دیگرش را به دنیا نشان داد و با توقیف کشتی آدریان دریا متعلق به ایران به اوج خود رسید. در وهله اول بعد از انفجارهای رخ داده در بندر فجیره، اتهامات به سمت ایران چرخید. کاخ‌سفید و دولت ترامپ ایران را متهم به‌دست داشتن در این ماجراجویی‌ها کرد، ایران اما در مقابل، این اتفاق را دسیسه‌ای برای به خطر انداختن امنیت منطقه دانست. سیدعباس موسوی، سخنگوی وزارت خارجه ایران گفته بود این مسئله می‌تواند سلامت کشتیرانی و امنیت عبور‌و‌مرور دریایی را به شکلی منفی تحت‌تأثیر قرار دهد. امارات‌متحده‌عربی به شورای امنیت شکایت کرد و گزارش اولیه حکایت از این داشت که حملات در بندر فجیره علیه 4نفتکش یک عملیات پیشرفته و هماهنگ شده بوده است. این گزارش گفته بود که این حملات به‌احتمال زیاد توسط یک کشور انجام شده است. نامی از هیچ کشوری در این گزارش برده نشده بود. ظریف در واکنش به این ماجرا در توییتی دست داشتن رژیم‌صهیونیستی را مطرح کرد و نوشت:«این بار موساد در مورد دست داشتن ایران در انفجارهای خرابکارانه فجیره اقدام به سناریوسازی کرده است. من قبلاً در مورد چنین حوادثی و استفاده از حربه پرچم دروغین هشدار داده بودم».