معمولی‌ها!
سیرالئون از همان نام‌های آشنایی است که یا در اجلاس‌هایی به میزبانی ایران دیده می‌شود و یا در فهرست مسابقه‌های تدارکاتی تیم‌ملی حضور پیدا می‌کند. این تیم غرب آفریقایی هرگز در جام‌جهانی حاضر نبوده و از کشوری می‌آید که در آن لیگ فوتبال وجود ندارد. جایگزینی تیم نود و هفتم رنکینگ فیفا به‌جای لیبی برای بازی دوستانه، نه می‌تواند تیم‌ملی را محک بزند و نه احتمالا تماشاگر چندانی را به ورزشگاه آزادی خواهد کشاند. ایران در روسیه باید با ستاره‌های پرتغال و اسپانیا رو در رو شود اما در اردوهای تدارکاتی بازیکنانی در مقابل تیم کی‌روش قرار می‌گیرند که کوچک‌ترین شباهتی به رونالدو و اینیستا ندارند و کلاس بازی‌شان کاملا متفاوت است. به لحاظ وزن دیدارهای تدارکاتی برای شرکت در جام‌جهانی، ایران احتمالا یکی از ضعیف‌ترین برنامه‌های آماده‌سازی را پشت‌سر خواهد گذاشت.
فروردین94، تیم‌ملی ایران 2بازی تدارکاتی را با سوئد و شیلی برگزار کرد. انتظار می‌رفت این روند ادامه داشته باشد و تیمی که ظرف مدتی کوتاه الکسیس را شکست داده و به زلاتان باخته، باز هم در مقابل قدرت‌های بزرگ دنیای فوتبال قرار بگیرد. این اتفاق اما به هیچ‌وجه رخ نداد و تیم‌ملی باز هم به همان رقبای آشنای همیشگی رسید. نخستین دیدار تدارکاتی ایران در سال96، چهاردهم خردادماه در مقابل مونته‌نگرو برگزار شد. نبردی که به‌میزبانی حریف در پودگوریتسا شکل گرفت و با درخشش سردار آزمون و سعید عزت‌اللهی با برتری تیم‌ملی به پایان رسید. درست 4ماه بعد، این‌بار تیم‌ملی توگو در یک دیدار دوستانه روبه‌روی تیم کی‌روش قرار گرفت. بازی در ورزشگاه آزادی برگزار شد و هر 2گل آن را کریم انصاری‌فرد وارد دروازه حریف کرد.
اواسط آبان‌ماه تیم‌ملی در اردوی اتریش، روبه‌روی پاناما قرار گرفت. نخستین گل ملی سامان قدوس در همین مسابقه به‌ثمر رسید و اشکان دژاگه نیز توانست دروازه حریف نه چندان قدرتمند ایران را باز کند. تیم کی‌روش 5روز بعد به نایمخن هلند رفت و در این کشور مسابقه دوستانه بعدی‌اش را برگزار کرد. 22 آبان‌ماه 96، ایران با تک گل علیرضا جهانبخش، ونزوئلا را شکست داد.
مواجهه با مونته‌نگرو، توگو و تیم‌هایی از این دست، تنها یک خاصیت برای تیم‌ملی ایران داشته و آن، به‌دست آوردن بردهای کم‌دردسر برای حفظ جایگاه اول آسیا در رنکینگ فیفا بوده است. این فرضیه در اطراف تیم‌ملی شنیده می‌شود که دلیل پرهیز از بازی با تیم‌های بزرگ، هراس از دست دادن همین رنکینگ است. هر چند که این فرضیه هیچ‌گاه از سطح یک شایعه عمومی فراتر نرفته است. ضعف مدیریتی و مشکلات مالی، سهم خاص خود را در ناکامی ایران در مسیر انجام دیدارهای دوستانه بزرگ و مهم دارند. بعد از مشخص‌شدن قرعه تیم‌ملی در جام‌جهانی، از برزیل و ایتالیا به‌عنوان حریفان تدارکاتی احتمالی ایران نام برده می‌شد اما تیم‌ملی بعد از سیرالئون، با تونس مسابقه می‌دهد و بعد از آن برای انجام 2بازی با سوریه و ازبکستان آماده می‌شود. 2تیمی که اتفاقا همگروه ایران در مرحله مقدماتی جام‌جهانی بودند و طبیعتا رویارویی با آن‌ها تجربه تازه و اتفاق جدیدی برای تیم‌ملی محسوب نمی‌شود. لیتوانی آخرین حریف تدارکاتی ایران قبل از سفر به روسیه خواهد بود. تیمی که نه در حد و اندازه‌های جام‌جهانی است و نه می‌تواند فشار چندانی به پسران کی‌روش وارد کند. با این روند، بعید نیست ایران به سادگی بازنده هر 2جدال با پرتغال و اسپانیا باشد. تیم‌هایی که بر خلاف تیم کی‌روش، با یک برنامه تدارکاتی سخت و اصولی برای جام‌جهانی آماده می‌شوند و برای انجام دیدارهای بزرگ، 4 سال صبر نمی‌کنند!
