نگاه
خروج از جاده موفقیت
ناهید پیشور- روزنامه‌نگار
برای نخستین‌بار در سال‌های اخیر، فیلمی از حاتمی‌کیا هیچ موفقیت قابل توجهی در جشنواره کسب نکرد؛ اتفاقی که عده‌ای آن را به‌حساب کم‌لطفی داوران به فیلم «خروج» گذاشته‌اند. اگر اعتبار نام حاتمی‌کیا و جایگاهش در سینمای ایران به‌عنوان یکی از شاخص‌ترین چهره‌های بعد از انقلاب را ملاک قرار دهیم باید حق را به منتقدانی بدهیم که معترض داوران شده‌اند. اما اگر از نام پرآوازه مولف عبور کنیم و سراغ متن برویم، چاره‌ای جز پذیرش نظر داوران نمی‌یابیم. خروج فیلم ناامیدکننده‌ای از ابراهیم حاتمی‌کیاست؛ فیلمی که فاقد مصالح داستانی برای یک اثر دوساعته است. به شکل عجیبی شعار زده است (آنقدر که نام روستا در فیلم عدل‌آباد و نام پاسگاه تلخ‌آباد است) و در نهایت خروج فقط یک قریبیان درخشان دارد که بازی‌اش در فیلمی مغشوش و ملال‌آور هدر رفته است. اینکه حاتمی‌کیا در خروج نگاهی انتقادی به عملکرد دولت روحانی دارد، نکته‌ای حاشیه‌ای است؛ نکته اصلی غیبت حاتمی‌کیایی که می‌شناسیم در سراسر فیلم است. خروج نه امضای سازنده‌اش را دارد، نه می‌داند با خط داستانی‌اش(اگر بتوان برای فیلم خط داستانی قائل شد) چه کند. چنین حاتمی‌کیایی ما را حتی یاد «گزارش یک جشن» یا « دعوت» هم نمی‌اندازد. خروج به سیاه‌مشق فیلمسازی تازه‌کار می‌ماند که می‌خواهد نابلدی‌اش را پشت شعار‌های گل‌درشت سیاسی پنهان کند. خروج غروب غم‌انگیز فیلمسازی است که روزگاری از بهترین کارگردان‌های این دیار بود و متأسفانه امروز شاهد گم‌شدن یک فیلمساز خوب هستیم.
