زنده نگه‌داشتن کبد در بیرون بدن
محققان در یک تحول مهم دستگاهی ساخته‌اند که با تقلید عملکرد بدن انسان می‌تواند کبد را برای پیوند، یک هفته زنده نگه دارد
دانشمندان روش جدیدی برای زنده نگه‌داشتن کبد به‌مدت یک هفته و احیای کبدهای صدمه‌دیده ارائه کرده‌اند. این راه‌حل در واقع دستگاهی است که عملکرد بدن انسان را تقلید می‌کند و به این ترتیب کبد به‌طور عادی قادر به ادامه حیات خواهد بود.
به گزارش نیو اطلس، دانشمندان امیدوارند که این دستگاه بتواند شرایط را برای حفظ همه کبدها فراهم سازد و همچنین اندام‌های دیگر را هم بتواند حفظ کند. مهم‌تر از همه، این دستگاه می‌تواند شرایطی را فراهم کند که پس از آسیب کبد در تصادفات و سایر آسیب‌هایی که نیاز به عمل پیوند احساس می‌شود، کبد سلامتی خود را بازیابی کند.
این گروه پژوهشی که مسئولیت دستگاه حفظ کبد به‌عهده آنهاست، همگی در مؤسسات زوریخ فعالیت می‌کنند و از سال2015 کار ساخت آن را آغاز کرده‌اند. این گروه پژوهشی می‌گوید: هم‌اکنون با فناوری‌های موجود که برای حفظ کبد مورد تأیید قرار گرفته است، می‌توان این عضور را تا 24ساعت زنده نگه داشت و با انجام عملیات رساندن دما به زیر نقطه انجماد هم این زمان به 27ساعت افزایش پیدا می‌کند.
به گزارش سی‌ان‌ان، این تکنولوژی جدید از سیستمی به نام پرفیوژن بهره می‌گیرد. این تکنولوژی به وسیله اتصال یک کبد خارج‌شده از بدن به یک لوله کار می‌کند که خون غنی از اکسیژن را به داخل آن پمپاژ و خون قدیمی را از آن خارج می‌کند. هنگامی که این خون خارج شد، از طریق یک سیستم دیالیز مانند کلیه تصفیه می‌شود. این دستگاه کبد را در دمای بدن حفظ و همچنین صفرا را از کبد خارج می‌کند.
این تیم زوریخی فرصتی به دست آورد تا از پرفیوژن ساده استفاده و آن را به چیزی قوی‌تر تبدیل کند؛ در واقع با مهندسی دستگاه، پرفیوژن و تقلید عملکردهای اصلی بدن توسط این دستگاه، این کار انجام شد.
این گروه قصد داشت با درنظرگرفتن یک هفته مشخص، به کبدها برای ترمیم خود و بازسازی آسیب وارد شده، فرصت کافی بدهد. این شرایط می‌توانست به‌صورت آسیب‌دیدگی در فردی که جانش را از دست داده و در عین حال اهدا‌کننده است، باشد یا بیماری که کبدش به‌دلیل بیماری تا حدودی تحلیل رفته و یا به‌علت بیماری یا سایر آسیب‌ها برداشته شده است.
این دستگاه که شامل یک سیستم کامل جوان‌سازی کبدی است، می‌تواند اندام‌هایی از قبیل قلب، لوزالمعده، ریه، کلیه و روده را با پمپاژ اکسیژن و اضافه‌کردن مواد مغذی حفظ کند. البته شگفتی‌های دیگری هم وجود دارد، مانند یک بالشتک که از هوا پر و خالی می‌شود و به این ترتیب به تقلید از کار دیافراگم که ماهیچه کبد را در داخل بدن تحریک می‌کند می‌پردازد. این گروه پژوهشی دریافت که این حرکت منظم بخشی از آن چیزی است که مانع از نکروزشدن(مردن بافت) کبد می‌شود.
وقتی یک کبد صدمه می‌بیند، نشانگرهای شیمیایی و فیزیکی ایجاد می‌شوند. در این پژوهش، دانشمندان می‌خواستند چگونگی بهبود کبدهای آسیب‌دیده را در طول هفته انجام فرایند پرفیوژن کمیت‌سنجی کنند و به همین دلیل، آنها نشانگرهایی به نام DAMP ها را مورد سنجش قرار دادند.
انستیتو ملی سلامت(NIH) در مورد DAMP ها اینگونه توضیح می‌دهد: آنها الگوهای مولکولی مرتبط با آسیب و مولکول‌های مهلک درون‌زا هستند که از سلول‌های آسیب‌دیده یا در حال مرگ رها می‌شوند و سیستم ایمنی طبیعی را فعال می‌کنند.
در واقع، حتی اگر کبد بتواند خود را به مرور زمان ترمیم کند، واکنش ایمنی ناشی از DAMP ها می‌تواند در گیرنده عضو پیوندی بسیار خطرناک باشد. این گروه زوریخی10کبد را که بیش از حد آسیب‌دیده بودند، به‌منظور پیوند تحویل گرفت و آنها را در حالت پرفیوژن قرار داد.
این تیم نتیجه گرفت کبدهایی که زنده مانده‌اند، دارای انواع مختلفی از جراحات و آسیب‌ها هستند. در عمل، این نتیجه‌گیری به این معنی می‌تواند باشد که کبدهایی که آسیب دیده‌اند، همگی چند روز را در یک سیستم پرفیوژن، مانند یک سیستم پشتیبانی از زندگی که می‌تواند به‌طور بالقوه آنها را در یک دوره زمانی بازیابی کند، می‌گذرانند. کبدهایی که بهبود نمی‌یابند ویژگی‌های مشترکی دارند که به دانشمندان کمک می‌کند تا آنها را بهتر غربال کنند و پرفیوژن را بهبود بخشند. حتی گروه بزرگی از کبدهای پس‌زده شده، با گروه‌بندی سنی سازگارتر و عوامل دیگر، به این گروه پژوهشی کمک می‌کنند تا در تحقیقات خود پیشرفت کنند.
حالت پرفیوژن
اگر کبد بتواند خود را به مرور زمان ترمیم کند، واکنش ایمنی ناشی از DAMPها می‌تواند در گیرنده عضو پیوندی بسیار خطرناک باشد. گروه زوریخی 10کبد را که بیش از حد آسیب‌دیده بودند، به‌منظور پیوند تحویل گرفت و آنها را در حالت پرفیوژن قرار داد
