اختلالات روانی- جلدی یا روانی- پوستی

مهناز عبدی ـ  روانپزشک

اختلالات روانی-پوستی از بیماری‌های مشترک بین طب پوست و روانپزشکی است که براساس ارتباط بین ذهن، مغز و پوست ایجاد می‌شود. پوست، ارگان ارتباطی افراد با محیط بیرون است و هرگونه اختلال در آن باعث مشکلاتی در روابط اجتماعی انسان می‌شود. این ارگان ارتباطی، خود تحت‌تأثیر عوامل بیرونی(محیطی) و درونی ازجمله ذهن و روان قرار دارد. همانگونه که عوامل محیطی مثل مواد شیمیایی، شوینده‌ها، حرارت و آلودگی می‌توانند روی پوست اثر بگذارند، عوامل درونی و روانی نیز می‌توانند روی پوست اثر داشته باشند و باعث ایجاد یا تشدید مشکلات پوستی در انسان شوند. پوست یک ارگان بیان غیرکلامی محسوب می‌شود؛ مثلا همه ما ممکن است تجربه کرده باشیم که در شرایط هیجان، اضطراب یا ترس، دچار علایمی مثل رنگ‌پریدگی یا قرمزی پوست، تعریق، گرگرفتگی یا سیخ شدن موها شده‌ایم و این تأیید کننده ارتباط بین پوست و روان است. از اختلالات پوستی که در زمینه مشکلات روانشناختی ایجاد می‌شود می‌توان به خارش‌های مزمن، اختلال کندن مو و کندن ناخن، کهیرهای روانی بدون علت پوستی، گزگز و مورمور پوست و حتی درد و خارش ناحیه تناسلی اشاره کرد. همچنین مشکلات پوستی اولیه مثل خشکی و حساسیت پوست (اگزما)، جوش‌های پوستی و بیماری صدف در زمینه مشکلات روانپزشکی تشدید می‌شوند. ازمشکلات روانپزشکی که ممکن است زمینه‌ساز اختلالات روانی- پوستی شوند می‌توان به اختلالات خلقی مثل افسردگی، اختلالات اضطرابی، وسواس، تیک و اختلالات مصرف مواد اشاره کرد. با توجه به مزمن بودن مشکلات جلدی-روانی که خود باعث اختلال در عملکرد اجتماعی و شغلی و کاهش کیفیت زندگی مبتلایان می‌شود، توصیه می‌شود افرادی که از مشکلات فوق رنج می‌برند برای کنترل و درمان بیماری به متخصصان مربوطه مراجعه کنند تا با درمان‌های دارویی و غیردارویی در دسترس، مشکلات پوستی و روانی مرتبط کنترل شود.