نوشته بر باد

سعید مروتی ـ روزنامه‌نگار

ششمین جشن نوشتار سینمایی، جمع‌و‌جور‌تر و ساده‌تر از همیشه برگزار شد. وقایع تلخ اخیر هم بر مراسم سایه افکنده و حتی عنوان «جشن» را زیر سؤال برده بود. مراسم ساده و مختصری که سادگی‌‌اش صمیمیت بیشتری به آن داده بود، با معرفی برگزیدگان و تجلیل از پیشکسوتان برگزار شد و به تاریخ پیوست. به‌عنوان یکی از داوران، قاعدتا نظرم در مورد برگزیدگان همان چیزی است که سه‌شنبه‌شب در تالار سیف‌الله داد خانه سینما اعلام شد و بیانیه هیأت داوران هم به کفایت داستان مواجهه ما با آثار داوری‌شده را بیان می‌کند. فقط می‌ماند یک نکته؛ خواندن تعداد زیادی مطلب سینمایی که نویسندگانشان آنها را واجد حضور در رقابت دانسته و تعدادی‌شان بعد از اعلام نامزدها مراتب اعتراضشان را به داوران اعلام یا در رسانه‌هایشان منعکس کردند، اثبات‌کننده این موضوع بود که سینمایی‌نویسی مثل بقیه شاخه‌های روزنامه‌نگاری وضعیتی بحرانی دارد. 
بدیهی است که در مورد چند اثر برگزیده، قضاوت نمی‌کنم و کلیتی را مدنظر دارم که در آن داشتن دیدگاه شخصی، نثر قابل‌قبول و انسجام نظری، تقریبا کیمیاست. اوضاع وقتی بحرانی‌تر می‌شود که کیفیت را کنار ادعا قرار دهیم‌ و اینکه اگر سوادی در کار نیست، تا دلتان بخواهد «رو» وجود دارد. البته که مطالب قابل‌توجهی هم وجود داشته که نویسندگانشان آنها را در معرض داوری قرار ندادند، ولی این مسئله هم چیزی از عمق بحران نمی‌‌کاهد. به‌عنوان یکی از داوران، همه مطالب برگزیده را قابل دفاع و ارزشمند می‌دانم ولی در لانگ‌شات و درنظر گرفتن کلیتی به نام سینمایی‌نویسی، اوضاع بحرانی‌تر از آن است که در نگاه اول به‌نظر می‌رسد.