مسعود؛ ظلم دوم به علی دایی

بهروز رسایلی| فشاری که این روزها برای خداحافظی از تیم ملی روی مسعود شجاعی وارد می‌شود، خیلی‌ها را یاد شرایط علی دایی در روزهای پایانی حضورش در این تیم می‌اندازد؛ جام‌جهانی کابوس‌وار 2006که دایی به‌خاطر عملکرد ضعیفش در آن، هدف انتقادات بسیار زیادی قرار گرفت و انواع و اقسام جوک‌ها را در موردش ساختند. با این همه، بین دایی و شجاعی تفاوت‌های زیادی وجود دارد و شاید منصفانه نباشد در امتداد آن ظلم تاریخی به شهریار، او را با وضع بازیکن همیشه متوسطی مثل شجاعی مقایسه کنیم. واقعیت آن است که بعدها همه، حتی بسیاری از منتقدان تندروی دایی هم فهمیدند آن همه فشار حق او نبوده، اما بعید است این جمع‌بندی هرگز در مورد مسعود به‌وجود بیاید.
  مسعود شجاعی در حالی به‌خاطر عملکرد ضعیف در بازی با عراق به باد انتقاد گرفته شده که اساسا خیلی از مردم ایران آخرین بازی درخشان او در تیم ملی یا حتی تیم باشگاهی‌اش را به یاد نمی‌آورند. مسعود مدت‌هاست به یک بازیکن خنثی و کم‌اثر تبدیل شده و حتی کارلوس کی‌روش هم در جام‌ملت‌های آسیا او را فقط در نشست‌های خبری همراه خودش می‌برد. وضع علی دایی اما متفاوت است. اگر بپذیریم دایی جام‌جهانی بدی را در آلمان پشت سر گذاشت، او تا کمی قبل از آن تورنمنت همچنان یکی از وزنه‌های تیم ملی کشورمان به شمار می‌آمد. فقط کافی است به یاد بیاوریم دایی پیش از جام‌جهانی، در مسابقات دوستانه برگزار شده برابر کاستاریکا، تایوان، لیبی و توگو گل زد. دایی حتی در آخرین مسابقه ایران در مرحله مقدماتی جام‌جهانی هم تک‌گل تیم ملی کشورمان را در یوکوهاما وارد دروازه ژاپن کرد. واقعیت آن است که تا قبل از مسابقات آلمان، هرگز اجماع قطعی و فراگیر در مورد «مازاد» بودن دایی در تیم ملی وجود نداشت، اما وضع شجاعی متفاوت است. او حتی 6سال پیش هم در جریان بازی با تایلند در ورزشگاه آزادی هو شده بود؛ یعنی زمانی که 30 سالش هم نبود!
   علی دایی در شرایطی از فوتبال ملی خداحافظی کرد (یا به‌عبارت بهتر کنار گذاشته شد) که با وجود سن و سال بالا، در حوزه باشگاهی همچنان موفق و کارگشا بود. دایی 2 سال قبل از اینکه از تیم ملی کنار برود، با پیراهن پرسپولیس 16گل زد و آقای گل لیگ سوم حرفه‌ای شد. او سال بعدش به صباباتری رفت و با این تیم قهرمانی جام حذفی را به دست آورد و سال بعد از حذف از تیم ملی هم به‌عنوان مربی- بازیکن، سایپا را قهرمان لیگ ششم کرد. شما الان چنین شرایطی را در مورد مسعود شجاعی می‌بینید؟ در معادلات 2 فصل اخیر تراکتور، مسعود چه نقشی داشته است؟
    مسئله آخر هم در مورد جانشین‌هاست. در اوج انتقادات از علی دایی هم بسیاری عقیده داشتند او همچنان بهترین مهاجم نوک ایران است و به سختی می‌توان جای چنین مهره‌ای را پر کرد. گذر زمان نیز به وضوح همین مسئله را ثابت کرد؛ به‌طوری که تیم ملی بعد از خداحافظی دایی تا سال‌ها با فقر فوروارد مواجه بود. با وجود این حکایت مسعود شجاعی فرق دارد. در همین بازی با عراق و با توجه به پتانسیل نیمکت، حداقل در نیمه دوم به راحتی می‌شد از مهدی ترابی به جای او استفاده کرد؛ بازیکنی که در پرسپولیس کالدرون به‌عنوان هافبک آزاد، فصل درخشانی را پشت سر می‌گذارد. خارج از اردو هم یکی مثل فرشید اسماعیلی می‌توانست و می‌تواند گزینه مناسبی برای جایگزینی با شجاعی باشد. حالا بگذریم از امثال حاج‌صفی و دژاگه که در این بازی خاص مصدوم بودند و قرار نیست همیشه غایب باشند. نه؛ شجاعی حتی در اوج جوانی هم مهره بی‌جانشین تیم ملی نبوده
 است.