ما امیدوار می‌مانیم آقای ویلموتس اما این رسمش نیست
اگر شکست ماه گذشته مقابل بحرین را به شکست از لبنان در انتخابی جام‌جهانی 2014تشبیه کنیم، بازی پنجشنبه با عراق را هم باید بگذاریم کنار همان بازی با ازبکستان که در تهران یک هیچ شکست خوردیم و صعودمان به جام جهانی 2014شبیه به غیرممکن شد.
سال 2013کار به جایی رسید که فقط یک معجزه می‌توانست ما را مستقیم به جام جهانی ببرد؛ باید در 3بازی آخر، قطر را در دوحه، لبنان را در تهران و کره‌جنوبی را اولسان شکست می‌دادیم.
طرفداران فوتبال ایران، آن روزها حتی شاید از امروز که 2 بازی پشت سر هم را به بحرین و عراق باخته‌ایم، ناامیدتر بودند. این ناامیدی به‌نظر می‌رسید به‌خود بازیکنان تیم ملی هم سرایت کرده بود. همان روزها بود که مهدی رحمتی قهر کرد، دروازه‌بانی که فکر می‌کردیم بدون جایگزین است و اگر نباشد، تیم ملی بیچاره می‌شود.
3 بازی آخر ایران در مرحله انتخابی جام جهانی 2014، یکی از به یادماندنی‌ترین مقاطع تاریخ فوتبال ایران است. پیروزی یک گله بر قطر در دوحه، گلباران لبنان در تهران و دست آخر هم آن پیروزی دراماتیک در اولسان و صعود مستقیم به جام جهانی برزیل. اگر آن روز توانستیم بدون دروازه‌بان اصلی تیم، در 3 بازی دشوار که دو تایش بیرون از خانه بود پیروز شویم، دلیلی ندارد این بار که میزبان بازی برگشت با بحرین و عراق هستیم، ناامید باشیم.
تیم مارک ویلموتس می‌تواند با پیروزی در همه بازی‌های مرحله برگشت، دست‌کم به‌عنوان یکی از بهترین تیم‌های دوم گروه‌ها، به مرحله بعد صعود کند. اما حتی اگر این اتفاق هم بیفتد، حتی اگر به‌عنوان تیم اول هم صعود کند، این حقیقت غیرقابل‌انکار است که برخلاف کارلوس کی‌روش، مارک ویلموتس هنوز کارش را جدی نگرفته است. به‌نظر می‌رسد او تصور کرده رزومه کار در تیم‌های سرشناسی مانند تیم ملی بلژیک و تیم ملی ساحل عاج، یا تأکید صد باره بر عبارت «فوتبال هجومی» در همه گفت‌وگوهای رسانه‌ای، به تنهایی برای موفقیت در آسیا کافی است.
می‌توانیم امیدوار باشیم که 2 شکست پیاپی در منامه و امان، به سرمربی تیم ملی ایران فهمانده باشد که برای رفتن به جام جهانی نه‌تنها کارش آسان نیست که ممکن است بخش زیادی از اعتباری که در دنیای فوتبال دارد را هم در همین مسیر از دست بدهد.
او باید بپذیرد که بدون حضور در ایران، بدون دیدن بازی‌های لیگ، بدون جنگیدن بر سر اردوهای تیم ملی و فیفادی‌هایی که تا حالا چهارتایش را سوزانده‌ایم و یکی دیگر را هم همین هفته از دست می‌دهیم، نه‌تنها به قطر 2022نمی‌رسد که حتی ممکن است رنگ مرحله دوم انتخابی جام جهانی را هم نبیند.