میناب شهر صنایع دستی می‌شود

تاریخ‌شناسان قدمت جلگه میناب را بیش از 100 هزار سال می‌دانند و بنیان این شهر را به زمان ساسانیان نسبت می‌دهند؛ اما بعضی اسناد تاریخی موجود نشان می‌دهد این شهرستان قدمتی بیش از 2500 سال دارد که در این‌باره می‌توان به سفرنامه نئارخوس (نئارکوس)، سردار اسکندر مقدونی، مراجعه کرد.

 حتی به اعتقاد برخی مورخان این احتمال نیز وجود دارد که این شهر در زمان ساسانیان به آبادانی و رونق رسیده است. 


ترکیبات قومی 

به گزارش همشهری، از میناب با نام‌های مینو، مینا، هرموز، هارموز یا آرموز نام برده شده است. قدیمی‌ترین نامی که در کتاب‌های تاریخی و در زمان هخامنشی از میناب برده شده است شهر اورگانا بوده است. میناب از فارسی‌زبانان هرموزی (مینابی)، عرب‌های حاشیه خلیج فارس، ایرانیان آفریقایی‌تبار، بلوچ‌ها و بشاگردی‌ها تشکیل شده است. 


صنایع دستی مینابی‌ها

یک کارشناس صنایع دستی هرمزگانی در این‌باره گفت: هرمزگان بهشت صنایع دستی ایران خوانده می‌شود و صنایع سفالی مثل جهله، گراشی، گلدان، قلیان، سرقلیان، اسفندسوز درباز و قفسی «گشته‌سوز»، صنایع حصیری برگرفته از درخت خرما مثل تک (حصیر)، صنایع بافتنی مانند قالی افشار، جاجیم، گبه، انواع گلیم، خورجین و خرسک از صنایع دستی و سنتی این استان است. «زهرا نوری» افزود: در این میان حصیربافی هنر آمیخته با تارو پود فرهنگ مردم میناب است. 

این کارشناس صنایع دستی بیان کرد: پیش از پیدایش صنایع و ورود ماشین‌آلات به چرخه‌ تولید، انسان برای تولید ملزومات زندگی از روش‌های بسیار ساده‌ای استفاده می‌کرد. یکی از این روش‌ها بافتن حصیر بوده است. 


حصیربافی در میناب

نوری اظهار کرد: ماده اولیه موردنیاز حصیربافی برگ درخت خرما و نوعی علف هرز به‌نام کاش است ‌که با فراوانی در باغ‌های شهرستان در اختیار صنعتگران و هنرمندان مینابی است. وی افزود: تولید انواع فرآورده‌های حصیری که جنبه مصرفی دارد‌ توسط زنان و دختران منطقه صورت می‌گیرد. 

این کارشناس صنایع دستی ادامه داد: صنعت حصیربافی امروزه در بین بومیان میناب کم‌رنگ شده و همه به سمت و سوی صنایع دستی همچون گلابتون‌دوزی، جاروبافی، شک‌بافی و تلی‌بافی مشغول هستند که مهم‌ترین دلیل آن ضعف بازاریابی و نبود حمایت‌های لازم بوده است. 

به گفته وی پیشینه‌ تاریخی این تولیدات نشان می‌دهد استفاده‌ مینابی‌ها از حصیر منحصر به زیرانداز نیست و در ساخت ظروف نیز از حصیر استفاده می‌کردند. 


زنان مینابی؛ حافظ فرهنگ سنتی 

نوری در ادامه تصریح کرد: یکی از صنایع دستی بومی در میناب که جایگاه ویژه‌ای در فرهنگ و سنت‌ مردم این منطقه دارد، رودوزی‌های سنتی در پوشش بومی زنان و دختران منطقه است. 

با در نظر داشتن موقعیت مرزی استان و رویارویی با فرهنگ‌های مختلف، محفوظ ماندن این جایگاه و استفاده از صنایع دستی به‌ویژه در پوشش خانم‌ها نشان از توجه مردم استان به این‌گونه صنایع و حفظ نمادهای سنتی و بومی منطقه دارد. 


تحول بزرگ در بخش میراث فرهنگی

مدیر کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری هرمزگان گفت: با توجه به زیرساخت‌های گردشگری و صنایع دستی در مناطق مختلف به‌زودی میناب به شهر صنایع دستی تبدیل می‌شود. 

«رضا برومند» افزود: ثبت میناب به عنوان شهر صنایع دستی در دستور کار میراث فرهنگی قرار گرفته و مردم میناب به‌زودی تحول بزرگی در میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری احساس می‌کنند. 

 وی درخصوص خبر اخراج رئیس اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری میناب توسط فرمانداری این شهرستان از نشست کارگروه اشتغال شهرستان هم گفت: این موضوع به اداره کل منعکس نشده و فرصت بررسی نداشته ولی این اقدام تعجب‌برانگیز است. 

مدیر کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری هرمزگان اظهار کرد: تا قبل از حضور اینجانب در اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان، اداره میراث فرهنگی در شهرستان میناب شکل نگرفته بود و کارها از طریق خانه صنایع دستی در روستای حکمی این شهرستان پیگیری می‌شد. 

وی اضافه کرد: هم‌اکنون اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری میناب شکل گرفته و یکی از مدیران جوان که تا پیش از این در شهرستان رودان خدمت می‌کرده به عنوان رئیس اداره آن منصوب شده است.


حصیربافان میناب

حصیربافان میناب در روستاهای بهمنی، شهوار، چلو، نصیرایی، محمودی و قاسم‌جلالی ساکن هستند و از گلابتون‌دوزی برای تولیداتی نظیر شلوارهای زنانه، انواع تابلو، شال‌، لباس و دامن، دیوارکوب، پشتی، کوسن، سجاده و جلد قرآن استفاده می‌کنند.