خاتون چوبی می‌تراشم

وقتی تلویزیون کارتون «وروجک‌و‌آقای‌نجار» را پخش می‌کرد، بازی و درس و مشق را کنار می‌گذاشت و ذوق‌زده پای تلویزیون می‌نشست، ولی برخلاف همسالانش به خوشمزگی‌ها و شیطنت‌های وروجک موطلایی توجهی نداشت و فقط به پیچ‌وخم دست «آقای‌اد» نجار زل می‌زد که اره را تند و فرز روی الوارهای چوب می‌کشید. «زهرا‌رستمی» مانند «آقای اد» نجار نشد، ولی هنرمند معرق‌کار خوش‌ذوقی شده که آثارش در نمایشگاه گروهی فرهنگسرای بهمن مورد توجه بازدیدکنندگان قرار گرفته است. 
نازخاتون‌هایی که از نئوپان می‌تراشد، همان ظرافت و ملاحت نقوش مینیاتوری را دارند و نگین‌ها و صدف‌هایی که روی رخت و لباس چوبی آنها به کار می‌برد، شکل و شمایل‌شان را به بانوان اساطیری داستان‌های کهن ایرانی شبیه می‌کند. گل و بوته‌های تابلوهایش که از جنس چوب گردو و راش و عناب هستند، جاندار و باطراوت به نظر می‌رسند و پرندگانی که با کمان و اره مویی حجم می‌دهد، ظرافت و زیبایی دلنشینی دارند. رستمی، هنر معرق را به خوبی می‌شناسد و می‌داند در ذائقه هنری ایرانیان طبیعت و نقوش مینیاتوری، نوستالژیک و آرامش‌بخش هستند. او از کودکی با عطر چوب خو گرفته و بسیاری از کاردستی‌ها و بازیچه‌های دوران کودکی و نوجوانی‌اش چوبی بوده‌اند، ولی در جوانی و پس از آموزش رسمی در مرکز فنی و حرفه‌ای، به‌صورت جدی وارد جرگه هنرمندان رشته معرق‌کاری شده است. او ساکن شهرری است و بسیاری از آثارش را در سرای محله دولت‌آباد و فرهنگسرای رضوان به نمایش گذاشته است. رستمی خانواده‌ای اهل هنر دارد که در رشته‌های هنری مختلف مشغول فعالیت هستند. او که اتاقش را به کارگاه تبدیل کرده، می‌گوید: «فعالیت‌های هنری درآمدی ندارند و هزینه بالای آموزش و تهیه مواد اولیه باعث می‌شود برخی از هنردوستان جنوب شهر علایق‌شان را دنبال نکنند.» رستمی دوست دارد شرایطی فراهم شود تا هنرش را به نوجوانان هم‌محله‌ای خودآموزش دهد.