یادداشت
توصیه به رسانه ملی
فرهاد توحیدی، فیلمنامه‌نویس:
خانم رخشان بنی‌اعتماد به بهانه انتشار نسخه نمایش خانگی مجموعه فیلم‌های مستند «کارستان»، در نشستی که با حضور دست‌اندرکاران این مجموعه برگزار شده بود، با بیان اینکه ساخت این پروژه برایش یک آرزو بوده است، از بی‌توجهی مدیران مراکز علمی و همچنین تلویزیون برای استفاده از این مجموعه آثار انتقاد کرده و گفته که اگر تلویزیون ایران، فیلم‌های «کارستان» را پخش نکند، آنها را در شبکه بی‌بی‌سی نمایش می‌دهند.
اظهارات خانم بنی‌اعتماد بیانگر نوعی ناامیدی است. ایشان پیش از اینکه بتوانند رسما و مستقیما کارها و مستندهای خود را به تلویزیون عرضه کنند، پیشاپیش از وصول نتیجه ناامید هستند. همانطور که خانم بنی‌اعتماد گفتند تعدادی از مدیران سازمان صدا و سیما در جریان تولید این کار هستند و برخی از آنها هم مستندها را دیده‌اند. قاعدتا سازمانی که با مردم سر و کار داشته و وظیفه امیدآفرینی در جامعه را بر عهده دارد، باید در استقبال از این نوع پروژه‌ها پیشقدم باشد و زمینه‌های پخش آنها را فراهم کند. احتمالا رنجش خانم بنی‌اعتماد از این زاویه است که تا به امروز چنین اتفاقی نیفتاده است.
منطقا صداوسیما نمی‌باید مانعی برای پخش مستند کارستان داشته باشد اما قطعا و بنابر تجربه می‌توان گفت که درصورت پذیرش آن از طرف تلویزیون، پخش آن بدون جرح و تعدیل نخواهد بود؛ زیرا رویکرد صداوسیما به‌گونه‌ای است که صرفا به بخشی از مردم عنایت دارد. به همین جهت باید مختصات خاصی را برای آثاری که در تلویزیون پخش می‌شود درنظر بگیرند. با این حال امیدوارم این تحلیل درست نباشد و مجموعه «کارستان» بدون جرح و تعدیل از مجموعه صداوسیما پخش شود. تصور من این است که با وجود اینکه صداوسیما باید در استقبال از این مستند پیشقدم می‌شد، عوامل و سازندگان این اثر باید رسما و مستقیما از صداوسیما برای پخش آن درخواست کنند و متقابلا سازمان هم باید حقوق مستند مذکور را خریداری کند.
بنده از همین‌جا از مدیر تامین برنامه صداوسیما دعوت می‌کنم که اثر «کارستان» خانم بنی‌اعتماد را با دقت نظر بیشتری ببینند؛ مستندی که در تکریم ارزش‌آفرینی و امیدآفرینی و در ستایش کار خلق شده است. کاری که تولید‌کنندگان و ارزش‌آفرینان با وجود همه مشکلات و به جان خریدن ملامت‌ها دست از آن نمی‌کشند، باید به‌طور طبیعی مورد استقبال واقع شده و در رسانه ملی پخش شود. این می‌تواند افتخاری باشد هم برای تلویزیون و هم برای هنرمندانی که در خلق این اثر مؤثر بوده‌اند. این موضوع می‌تواند مشوقی باشد برای آنهایی که طرح، ایده و سرمایه‌ای دارند که در راه آبادانی کشور مورد استفاده قرار دهند.
اینکه به هر دلیلی عوامل «کارستان» و صداوسیما برای پخش این اثر به توافق نرسند و نهایتا پخش آن به یک شبکه بیگانه سپرده شود، موجب تأسف خواهد بود. اینکه بخشی از هنرمندان ایرانی از دسترسی به رسانه‌ای که با مالیات‌های مردم اداره می‌شود و متعلق به آنهاست، محروم باشند، تأسف‌برانگیز است. هنوز جای این امیدواری‌هست که هم مدیران صداوسیما و هم سازندگان کارستان برای پخش این اثر ارزشمند از رسانه ملی پیشقدم شوند و در این زمینه به توافق برسند.
