ماه خودسازی و جامعه‌پردازی بفرمایید روضه
علی سرلک _ کارشناس امور دینی
وقتی شورش محرم در خلق عالم جان می‌گیرد، تمام کسانی که توفیق ارتباط با دستگاه عزای سیدالشهدا علیه‌السلام را- ولو به اندازه جفت‌کردن کفش عزاداران- پیدا می‌کنند، در کنار حزن و مصیبت‌زدگی خویش، حسرتی جانکاه را در عمق وجودشان احساس می‌کنند.
وقتی در رثای سالار شهیدان و اصحاب باوفایشان می‌گویند و می‌شنوند و می‌گریانند و گریه می‌کنند و حتی شبیه گریه‌کنندگان می‌شوند و تباکی می‌کنند، ناخودآگاه و زیرپوستی! از مقایسه فاصله وضعیت موجود خود با آنچه باید می‌بودند، احساس شرمندگی و خجالت می‌کنند و نفسی که تا پیش از این حال عاشورایی، مدام خطاها را توجیه می‌کرد و اشتباه‌ها را زیبا جلوه می‌داد و به تعبیر قرآن «تسویل‌گر» بود، حالا کم‌کم به برکت حزن و مصیبت‌زدگی‌‌اش بدی‌های خود را می‌بیند و دیگر از کنارشان ساده نمی‌گذرد، سرزنشش می‌کند و از درون بر سر خویش نهیب می‌زند و به مرتبه لوّامه‌بودن ارتقا می‌یابد. و این آغاز راه طولانی کسانی است که با همه وجود به امام حسین(ع) خطاب می‌کنند «یالیتنی کنت معک». محرم می‌شود ظرف شست‌وشوی درون و به پای میز حساب و کتاب کشاندن خویش.
ماه محرم فرصت بزرگ خودشناسی و خودسازی می‌شود
و البته کسی که از خودش و خطاهایش به برکت این عزاداری نمی‌گذرد، حالا چشمی روشن و عزمی محکم پیدا می‌کند برای خط‌زدن خطاهای جامعه، عزادار سیدالشهدا یکپارچه شور و شعور می‌شود تا با اقتدا به مولای مظلوم و غریبش، گریبان ظالم را بگیرد و از مظلوم حمایت کند.
آنان که اشک و عزاداری را به غم و اندوه و رخوت و سستی تعبیر می‌کنند، یا تابه‌حال از این چشمه حیات‌بخش جرعه‌ای ننوشیده‌اند و بی‌خبرند و یا غیر از بی‌خبری، مغرض و منحرفند.
جنس غم اباعبدالله علیه‌السلام فرق می‌کند؛ هم درون و جان را از بن‌بست‌ها و آلودگی‌ها رها می‌کند و هم مجال را در بیرون و جامعه برای گردن‌کشان و ظالمان تنگ می‌کند.
برای همین بود که پیرِ مرادمان می‌فرمود ما هرچه داریم، از محرم و صفر است و باید اضافه کرد هرچه نداریم هم از نزدیک‌نبودن به حقیقت عزای سالار شهیدان است.
اگر دیدید کسانی در مرزهای ناامیدی پرسه می‌زنند، آنان را به مجلس روضه دعوت کنید. اگر شنیدید کسانی در قلمرو وحشت و انفعال نسبت به دشمن می‌پلکند، باز آنها را به مجلس روضه دعوت کنید.
وسط همین گریه‌ها شاید شعله‌ای از آتش «هیهات منّا الذّله» در جان آنها هم در‌گرفت و توانستند مقابل اجنبی بی‌رحم محکم بایستند و دست‌های چدنی‌اش را زیر دستکش مخملی‌اش ببینند.
در همینه زمینه :
