بعد از فاجعه‌ای که برای هواپیمای آسمان در مسیر یاسوج رخ داد، سازمان فضایی ایران از چند کشور خارجی درخواست کرد که اطلاعات ماهواره‌هایشان را در اختیار ایران بگذارند. این یکی از راه‌هایی بود که اگر نتیجه می‌داد، می‌توانست به پیداکردن سریع‌تر محل سقوط هواپیمای آسمان کمک کند. در شرایطی مثل این به چه امکاناتی نیاز است و آیا هنوز ایران آن را به‌دست نیاورده؟ این پرسش‌ها را با نوید مقصودی، کارشناس ارشد هوافضا و عضو پیشین سازمان فضایی ایران در میان گذاشتیم.
مشاهده‌گرهای فضایی: ماهواره‌هایی را که برای عکسبرداری در چنین شرایطی استفاده می‌کنند، از نوع «مشاهده‌گر زمینی» هستند و در مدارهای LEO (نزدیک زمین) که ارتفاع‌شان کمتر از 1000کیلومتر است، پرواز می‌کنند.
ماهواره‌های خصوصی : ماهواره‌های نظامی نسبت به ماهواره‌های خصوصی مشاهده‌گرکه اطلاعات‌شان عمومی‌تر است، دقت بسیار بالاتری دارند اما فقط در اختیار بخش‌های نظامی کشورها هستند و اطلاعات‌شان را در اختیار دیگران نمی‌گذارند.
درخواست کمک : این ماهواره‌ها معمولا روزی 6تا 8بار از روی یک نقطه ثابت عبور می‌کنند و ممکن است یک تصویر در زمانی مشخص از دست‌شان در رفته باشد. در چنین مواقعی، از ماهواره‌های کشورهای دیگر کمک گرفته می‌شود.
محدودیت کشورهای پیشرفته: حتی کشورهای پیشرفته هم نمی‌توانند تمام خاک‌شان را در تمام اوقات شبانه‌روز توسط ماهواره‌ها پوشش بدهند، اما کشورهای کوچک‌تر نسبت به بزرگ‌ترها مشکل جدی در پوشش اطلاعات دارند.
تصاویری که جا می‌مانند: حتی اگر تصاویر تمام ماهواره‌های جهان در یک شبکه جمع شود، باز هم ممکن است تصویر ی از دنیا جا بماند. این محدودیت به مشخصات ماهواره‌ها برمی‌گردد و یک مشکل جهانی است.
ماهواره‌ای در مدار نداریم: ماهواره‌هایی که تا به حال از سوی ایران معرفی شده‌اند، همگی آزمایشی و کاملا ابتدایی بودند. مأموریت‌هایی که برایشان تعریف شده بود نیز کاملا ابتدایی بوده و هیچ‌کدام توانایی عملیاتی‌شدن را نداشتند.
