نگاه
توجه به استعدادها و علاقه‌ها
علیرضا کریمی صارمی ـ عکاس و مدرس دانشگاه
چندین دهه است که خانواده های ایرانی دستیابی فرزندانشان را به آینده‌ای روشن منوط به راهیابی به دانشگاه و تحصیل در رشته‌هایی می‌دانند که بازار کار خوبی دارد. ای بسا بسیاری از آنان امکانات تحصیل نداشته‌اند و حالا می‌خواهند آرزوهایشان در وجود فرزندانشان محقق شود.
از این رو چند سالی مانده به شرکت فرزندشان در کنکور ورودی دانشگاه‌ها او را وادار می‌کنند تا تمام فکر و حواسش را بر درس خواندن متمرکز کند. همچنین از هر فرصتی برای اعزام او به کلاس‌های تقویتی و کنکور بهره می‌گیرند.
در بیشتر موارد اما چنین اصرار و تاکیدی بدون درنظرگرفتن استعداد و علاقه بچه‌هاست. آنها همه تلاش خود را به کار می‌بندند تا فرزندشان در مسیری که برای او ترسیم کرده‌اند قرار بگیرد، بی‌آنکه از خود او در این باره نظر خواسته باشند.
فرزند آنها نیز تحت تاثیر این تاکیدات، نظارت‌ها و سختگیری، تمام توانش را به کار می‌بندد تا همانی شود که والدینش می‌خواهند. به جز کتاب‌های درسی همه کتاب‌های منتشرشده از سوی مؤسسات مختلف آموزشی را می‌خواند، یا مطالب آنها را درمی‌یابد یا به هرقیمتی آنها را حفظ می‌کند. با رسیدن فرزند خانواده به سنی که باید در کنکور شرکت کند، او تنها یک هدف دارد، گنجاندن اسمش در لیست قبولی‌های دانشگاه. غافل از اینکه حتی اگر چنین شود، باز هم اتفاق مثبتی رخ نداده است، چرا که در همان هفته‌های اول تحصیل در دانشگاه خود را ناامید و بی‌انگیزه و استعداد و علاقه‌اش را با رشته‌ای که برگزیده، بیگانه می‌یابد. مشکلات درسی او به قدری بالا می‌گیرد که به فکر تغییر رشته یا انصراف می‌افتد.
حالا دیگر جوانی که با هزار امید و آرزو تلاش می‌کرد وارد دانشگاه شود به آدمی عصبی، ناموفق در تحصیل و حتی در مواردی عامل بی‌نظمی و ناسازگاری در محیط آموزشی تبدیل می‌شود.
توجه به استعداد و علاقه جوانان و فراهم‌کردن امکانات لازم برای مشاوره در امور تحصیلی یکی از بهترین و مفیدترین کارها برای پیشگیری در چنین وضعیتی است.
