مراقب بچه‌ها باشیم

خشایار راد/بازیگر سینما و تلویزیون

همواره دیدن صحنه‌های مشاجره‌ها و گلاویز شدن‌های خیابانی برای من تلخ و ناراحت‌کننده است. اینکه 2 یا چند نفر عاقل و بالغ، بدترین نوع حل مشکل یا اختلاف را - البته با دعوا هیچ مشکلی حل نمی‌شود- برگزینند و از اینکه موجب ناراحتی خود و دیگران می‌شوند، ککشان هم نگزد، برای همه آزاردهنده است. اما این‌جور رفتارها تبعات تلخ‌تری هم دارد. منظورم کسانی نیست که سرگرم تماشا یا عکس‌گرفتن و فیلمبرداری از صحنه دعوا هستند؛ گرچه رفتار آنها غیرقابل توجیه و غیرمنطقی است. منظورم از تبعات تلخ‌تر این است که گاهی کودکی که می‌تواند فرزند یکی از طرفین دعوا باشد هم در صحنه حضور دارد. قیافه هراسان بچه‌ها در چنین مواقعی به معنی واقعی کلمه بند دلم را پاره می‌کند. همیشه در چنین مواقعی لازم دیده‌ام، جلو بروم و به خاتمه دعوا کمک کنم تا بتوانم سرفرصت از کودک رمیده و ترسیده دلجویی کنم.اما چرا ما باید به خودمان اجازه چنین رفتاری را در حضور بچه‌ها بدهیم. اصلا بعضی از «ماها» به چه مجوزی جلوی بچه‌ها دروغ می‌گوییم، ناسزا به زبان می‌آوریم و دعوا راه می‌اندازیم. بچه‌ها عزیزترین، پاک‌ترین، با احساس‌ترین و دوست‌داشتنی‌ترین افراد جامعه‌اند. اگر عرضه این را نداریم که برای آنها جهانی امن و پر از وقایع خوب بسازیم، اگر نمی‌توانیم به زندگی همان‌طور که آنها دوست دارند، رنگ شاد‌تری بدهیم اگر از پس رفع مشکلاتی که آنها را هم آزار می‌دهد برنمی‌آییم، لااقل حضور و حریم آنها را محترم بدانیم. به آنها احترام بگذاریم؛ به کسانی که فردای جامعه در دست آنهاست و کسانی که آینده ما هستند.در دهه‌های اخیر با رواج وسایل ارتباط جمعی و بالارفتن سطح سواد در همه جوامع، احترام به کودکان و توجه به نیازهای آنها هم بیشتر از قبل شده است. بچه‌ها حساس و عاشق تقلیدند، هر رفتار خشنی می‌تواند هم بر روحیه آنها تأثیر منفی بگذارد و هم رفتارشان را تحت تأثیر قرار دهد.  جایی که بچه‌ها هستند، مراقبشان باشیم. مراقب خودشان و روحیه حساسشان.