«تحلیل‌های فوری» برای بقا در میان «اخبار فوری»
خبرگزاری رویترز در کنار گزارش بی‌درنگ رویدادها، از تولیدات «بریکینگ‌ویوز» هم استفاده می‌کند
سعید ارکان‌زاده یزدی
دنیای دیجیتال، بسیاری از ساختارهای رسانه‌ای را دگرگون کرده است؛ یکی از این دگرگونی‌ها مربوط به حوزه تحلیل و تفسیر رویدادها در خبرگزاری‌ها و تلویزیون‌هاست. مفهوم «خبر فوری» (Breaking News) در تلویزیون‌ها و خبرگزاری‌ها که رسانه‌های سنتی‌ای به شمار می‌روند و می‌توانند اتفاقات را بی‌درنگ گزارش کنند، به یک اصطلاح جاافتاده در دنیای رسانه تبدیل شده است؛ به‌خصوص بعد از همه‌گیری اینترنت، این اخبار فوری به محتوای تولیدی بسیاری از وب‌سایت‌های روزنامه‌ها و اپلیکیشن‌هایی که خبر منتشر می‌کردند نیز اضافه شده است. اما مسئله این است که وقتی اتفاقی رخ می‌دهد، رسانه‌های گوناگون به روش‌های مختلف، آن را گزارش می‌کنند و اغلب این گزارش‌ها به سریع‌ترین روش ممکن و رایگان در اختیار مخاطبان قرار می‌گیرد؛ بنابراین دیگر اصل خبر، مزیتی رقابتی برای رسانه‌ها ایجاد نمی‌کند؛ چون رویداد، سریع گزارش می‌شود و همه از آن مطلع می‌شوند. به همین دلیل رسانه‌ها به سراغ ارائه تحلیل و تفسیر از اتفاقات رفتند و تلاش کردند همراه با روی‌دادن یک ماجرای خبری، تحلیلی نیز از آن، ارائه و مخاطبان را به هوای این تحلیل، به خود جذب کنند. در این میان، خبرگزاری «رویترز» که یکی از غول‌های خبری جهان است، تصمیم گرفت همان‌طور که به‌سرعت «اخبار فوری» را منتشر می‌کند، «تحلیل‌های فوری» را هم روی خط بگذارد؛ برای همین، شرکت مادر این خبرگزاری یعنی «تامسون رویترز» در سال2009 مؤسسه رسانه‌ای «بریکینگ‌ویوز» (Breaking views نامی که به معنی «دیدگاه‌های فوری» است) را خرید تا بتواند با استفاده از محصولات این شرکت، در کنار اخبار فوری، تحلیل‌های فوری نیز منتشر کند. اما داستان مؤسسه بریکینگ‌ویوز از این خرید شروع نمی‌شد و به سال1999می‌رسید.
منبع «تحلیل» برای مطبوعات
حالا سردبیر تحریریه بریکینگ‌ویوز یعنی راب کاکس با 31نفر از همکارانش در این مؤسسه تحلیل‌های فوری تولید می‌کنند و 3نویسنده همکار نیز دارند. این مؤسسه دارای 4بخش جهان، آمریکا، اروپا و آسیاست که تعداد نویسندگان در هر بخش تقریبا مساوی‌است. بیشتر افراد در آمریکا و بریتانیا مستقر هستند (به‌خصوص دبیران بخش‌ها) اما تحلیل‌گران در نقاط مختلف جهان پراکنده‌اند؛ معمولا در ایتالیا، هنگ‌کنگ، سنگاپور، هند و البته اسپانیا و چین. در وب‌سایت بریکینگ‌ویوز ایمیل و شماره تلفن اعضای تحریریه نوشته شده؛ چون خود مؤسسه به شبکه‌های تلویزیونی اجازه داده که بتوانند از تحلیل‌گرانش در برنامه‌های زنده یا ضبط‌شده استفاده کنند.
مخاطبان بریکینگ‌ویوز معمولا فعالان اقتصادی هستند؛ ازجمله مدیران دارایی‌های شرکت‌ها، مدیران اجرایی ارشد شرکت‌ها، سهامداران شرکت‌های سهامی عام و خاص، مدیران بانک‌های سرمایه‌گذاری و وکلا. هر روز طی 3 ایمیل، تولیدات بریکینگ‌ویوز برای مشترکان این مؤسسه ارسال می‌شود و هفته‌ای یک بار نیز خلاصه این تحلیل‌ها با ایمیل به آنها می‌رسد. تقریبا نیمی از مشترکان بریکینگ‌ویوز کارکنان حرفه‌ای بانک‌ها هستند و مشترکان بیشتر شامل مؤسسات مالی و اقتصادی و رسانه‌ای هستند، نه اشخاص حقیقی. اکنون منتخبی از تحلیل‌های فوری بریکینگ‌ویوز علاوه بر وب‌سایت رسمی مؤسسه، در وب‌سایت خبرگزاری رویترز با همان سرکلیشه بریکینگ‌ویوز منتشر و همزمان در روزنامه اینترنشنال نیویورک تایمز نیز که نسخه بین‌المللی نیویورک‌تایمز است چاپ می‌شود. همچنین پلتفرم‌های «تامسون رویترز ایکان»، «تامسون وان» و اپلیکیشن مؤسسه در تلفن‌های هوشمند «آیفون» هم منتخبی از تولیدات بریکینگ‌ویوز را در دسترس قرار می‌دهند.
انتشار همزمان مطالب بریکینگ‌ویوز در روزنامه‌های آمریکایی بی‌سابقه نبوده است. در سال2007طی توافقی، روزنامه وال‌استریت ژورنال شروع به انتشار مطالب این مؤسسه در صفحه آخر خود با سرکلیشه «پول و سرمایه‌گذاری» کرد و بعدتر که شرکت نیوز کورپوریشن متعلق به روپرت مورداک شرکت «داوجونز» (شرکت مادر وال‌استریت ژورنال) را خرید، این ستون، به روزنامه نیویورک تایمز و نسخه بین‌المللی‌اش که در آن زمان اینترنشنال هرالدتریبیون نام داشت، منتقل شد. برخی محتواهای بریکینگ‌ویوز همزمان در روزنامه «دیلی تلگراف» انگلستان هم منتشر می‌شد. علاوه بر این نشریات، تحلیل‌های فوری بریکینگ‌ویوز در بسیاری از روزنامه‌ها و مجلات و وب‌سایت‌های جهان، از «لوموند» فرانسه و «ال‌پاییس» اسپانیا گرفته تا «نشنال» امارات متحده و «بیزینس استاندارد» هند نیز منتشر شده است. در عمل، این مؤسسه به یک منبع جمع‌وجور برای تحلیل و تفسیر اخبار تحت لوای غولی به نام رویترز تبدیل شده است. بریکینگ‌ویوز حتی کتاب هم منتشر می‌کند که آخرین آنها، کتابی در حدود 90صفحه با موضوع پیش‌بینی اقتصاد در سال2018 بوده است. مؤسسه بریکینگ‌ویوز در تبلیغ فعالیت‌های خود گفته است که از بازار و اتفاقات بورس جلوتر است و نویسندگانش همواره به فعالان اقتصادی تلفن می‌کنند تا اطلاعات تازه‌تری بگیرند. همچنین این مؤسسه به مخاطبان خود نمی‌گوید که چه چیزی در حال وقوع است بلکه به آنها می‌گوید چرا اتفاقی رخ داده و بینش اصیل و ایده‌های تازه درباره موضوعات عرضه می‌کند. آنها مدعی هستند که سریع‌تر از رسانه‌های جریان اصلی، دیدگاه‌ها را درباره یک رویداد تقریبا بی‌درنگ و فوری ارائه می‌کنند.
سرویس تفسیری عالم‌گستر
خبرگزاری رویترز در سال2009 به‌دنبال مؤسسه‌ای می‌گشت که بتواند تحلیل‌های فوری برای رویدادهای روز تولید کند و یکی از گزینه‌های آن، مؤسسه بریکینگ‌ویوز بود. به‌عبارت دقیق کلمه، کار این وب‌سایت ارائه آنلاین تفسیرهای بی‌درنگ درباره رویدادهای اقتصادی بود. تامسون رویترز که خود در سال2008 از ادغام خبرگزاری «رویترز» انگلیسی و شرکت هلدینگ «تامسون کورپوریشن» کانادایی به وجود آمده بود و روزگار آشفته پس از بحران مالی جهانی را سپری می‌کرد، بریکینگ‌ویوز را خرید و حالا 8سال است که علاوه بر امور مالی، در بسیاری از حوزه‌های دیگر نیز تحلیل‌های فوری ارائه می‌کند. در اکتبر2009، صفحه رسانه روزنامه گاردین، جزئیات این خرید جدید تامسون رویترز را گزارش کرد؛ مؤسسه بریکینگ‌ویوز به قیمت 20میلیون دلار خریده می‌شد اما برند مؤسسه، باقی می‌ماند. هیوگو دیکسون ـ بنیانگذار این مؤسسه ـ در این باره گفته بود: «خرید این مؤسسه یک خبر خوب است؛ در زمانه‌ای که صنعت رسانه به‌شدت احساس یأس و بدبینی می‌کند. ما به خبرگزاری‌ای بسیار معتبر دست پیدا می‌کنیم و به تعداد زیادی روزنامه‌نگار که به گروه ما بپیوندند و همچنین به یک ناشر بی‌رقیب خبر». در همان زمان که خبرگزاری رویترز مؤسسه بریکینگ‌ویوز را می‌خرید، بسیاری دیگر از روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها هم به ارزش تفسیر و تحلیل در دورانی پی برده بودند که دسترسی مستقیم به مطالب خبری به طور گسترده و رایگان در اختیار شمار زیادی از رسانه‌های آنلاین قرار گرفته بود. تقریبا در همان ماه‌ها، گروه تحلیل‌گران ستون «لِکس» در روزنامه فایننشال تایمز قراردادی با شبکه تلویزیونی «بلومبرگ» نوشتند تا برای آنها تحلیل و تفسیر رویدادهای روز را تولید کنند. سردبیر کل خبرگزاری رویترز به گاردین گفته بود: «انتظار داریم با خرید بریکینگ‌ویوز، ترکیب استعداد و قدرت تحریریه‌ای در قالب یک گروه بزرگ‌تر، ما را قادر سازد به مهم‌ترین سرویس تفسیر اقتصادی در جهان تبدیل شویم». در همان زمانی که این معامله انجام شد، «رویترز» اعلام کرد در نظر دارد تحلیل و تفسیرهای بریکینگ‌ویوز را به طور همزمان در چند روزنامه پیشروی جهان منتشر کند. این برنامه بعدتر عملی شد؛ کارکنان بریکینگ‌ویوز دفتر خود را در لندن ترک کردند و به ساختمان اصلی رویترز در منطقه تجاری «کنری وُرف» رفتند.
تولد بریکینگ‌ویوز
هیوگو دیکسون یک روزنامه‌نگار قدیمی ـ و بعدتر یک کارآفرین ـ بریتانیایی است که کارآموزی و سپس نخستین کار روزنامه‌نگاری خود را از مجله «اکونومیست» شروع کرد؛ بعد از مدتی به روزنامه «فایننشال تایمز» رفت و 13سال آنجا کار کرد. 5سال آخر کار در این روزنامه، او دبیر ستون معروف «لِکس» بود. دیکسون به همراه جاناتان فورد که در فایننشال تایمز همکارش بود، در سال1999 وب‌سایتی را به نام بریکینگ‌ویوز تاسیس کردند که در سال2000 شروع به کار کرد. این وب‌سایت نخستین درگاه رسانه‌ای آنلاین بود که بابت محتوایش از مخاطبان، پول می‌گرفت؛ کمی قبل از آنکه فایننشال تایمز چنین کاری بکند. بریکینگ‌ویوز با همکاری روزنامه‌نگارها و تفسیرنویسان اقتصادی، تلاش می‌کرد که در سریع‌ترین زمان ممکن، تحلیل‌ها و دیدگاه‌ها را درباره اتفاقات روز منتشر کند. این وب‌سایت خیلی سریع پیشرفت کرد و نخستین نشریه آنلاینی بود که جایزه روزنامه‌نگاری اقتصادی «هرولد وینکات» را در بریتانیا برد. از همان ابتدا دیکسون، رئیس هیأت‌مدیره و سردبیر بریکینگ‌ویوز شد و تا سال2009 که تامسون رویترز آن را به قیمت 20میلیون دلار خرید، همین سمت‌ها و 20درصد سهام مؤسسه را در اختیار داشت. روزنامه گاردین در آن زمان نوشت که دیکسون با این خرید، صاحب کلی ثروت یک‌شبه شد که تامسون رویترز به او پرداخت. از این فروش 2/4میلیون دلار نصیب دیکسون شد؛ به‌اضافه پاداش و مزایایی که به‌عنوان سردبیر می‌گرفت. تا سال2012 او سردبیر بریکینگ‌ویوز باقی ماند و از آن سال جای خود را به راب کاکس ـ تحصیل‌کرده دانشکده روزنامه‌نگاری دانشگاه کلمبیا ـ داد . کاکس هم از ابتدای تاسیس مؤسسه در آن کار می‌کرده و رئیس شعبه بریکینگ‌ویوز در ایالات متحده بوده است. حالا دیکسون که البته همچنان هم برای فایننشال تایمز و هم برای بریکینگ‌ویوز مطلب می‌نویسد، 2وب‌سایت جدید تاسیس کرده که یکی به نام «این‌فَکتز» برای ماندن بریتانیا در اتحادیه اروپا تلاش می‌کند و دیگری به نام «کامِن‌گراند» روی یکپارچه‌ماندن بریتانیا متمرکز است.
