آرمانگرایی، رمز پیروزی

مجتبی راعی | نویسنده و کارگردان سینما:

پس از گذشت 4 دهه از پیروزی انقلاب اسلامی، ما همچنان پای آرمان‌های سال 57 ایستاده‌ایم. اینکه در این سال‌ها مسئولان چقدر به این آرمان‌ها بها داده‌اند و چقدر موفق شده‌اند شعارهای دوره انقلاب را به مرحله اجرا درآورند، مسئله دیگری است. هیچ عملکرد ضعیف و غیرقابل دفاعی نمی‌تواند ما را به نقطه‌ای برساند که نسبت به آرمان‌های سال 57 با تردید مواجه شویم. این را انقلابیون آن سال‌ها باید به خوبی در خاطر داشته باشند که حکومت پهلوی چگونه کار را به جایی رساند که چاره‌ای جز براندازی نظام باقی نماند. پیروزی مردم در برابر حکومتی که تا بن‌دندان مسلح و از حمایت ابرقدرت‌ها برخوردار بود، با سلاح ایمان و آرمان و رهبری کاریزماتیک امام(ره) به دست آمد.

مجموعه‌ای از رخدادها که از خرداد سال 42 شروع شد و ریشه‌هایش را البته می‌شود در کودتای 28 مرداد 32 هم مشاهده کرد، حاکمیت را به نقطه‌ای از دیکتاتوری رسانده بود که انجام اصلاحات غیرممکن شده بود. شاه با خودکامگی‌اش اجازه هیچ رفرمی را نمی‌داد. هیچ صدای مخالف و معترضی را حاضر نبود بشنود و هر مخالفتی را با خشونت سرکوب می‌کرد. اینها را شاید نسل جوان که آن روزها را ندیده و تجربه نکرده، نداند و به همین دلیل پرسش‌هایی جدی در این رابطه داشته باشد.  باید دید در این سال‌ها با انقلاب، با این میراث خون شهدا چه کرده‌ایم و به نام انقلاب و نظام چه رفتارهایی بروز داده‌‌ایم و پشت زیباترین مضامین و مقدسات چگونه پنهان شده‌ایم و سوء‌مدیریت‌ها و ضعف‌ها و کاستی‌هایمان را پوشانده‌ایم که باعث شکاف‌های اجتماعی شده‌ایم. اما کارنامه دولت‌های جمهوری اسلامی و نهادها و سازمان‌های حکومتی هر چه که باشد، آرمان‌های انقلاب سال 57 همچنان قابل دفاع است و حراست و میراث‌داری‌اش وظیفه.

شاید مشکلات ما از روزی شروع شد که «آرمان‌زدایی» جای «آرمانگرایی» را گرفت. سالی که انقلاب به پیروزی رسید آرمانگرایی روحیه جمعی ملت ایران بود. با این روحیه مردم توانستند دیکتاتوری شاه را سرنگون کنند. با همین روحیه ما در دوران دفاع مقدس درخشیدیم. خون‌های پاکی برای آرمان‌های انقلاب ریخته شد تا امروز عده‌ای بتوانند بر مسند مدیریت تکیه بزنند و هر مقامی که با عملکردش مردم را ناامید و معترض می‌کند، هر مدیری که تبعیض را رویه کرده و نسبت به فساد بی‌توجه است، به خون پاک شهدا و آرمان‌های انقلاب اسلامی خیانت می‌کند.

من به‌عنوان فردی که زمان انقلاب دانشجو بودم و شیفته عدالتخواهی و آرمانگرایی شدم، همچنان معتقدم راه نجات جامعه ما از مسیر عمل کردن به همان آرمان‌های سال 57 می‌گذرد. براساس آن آرمان‌ها، نباید اقلیتی ثروت‌های جامعه را چپاول کنند و اکثریتی رنج ببرند و شاهد انواع و اقسام تبعیض‌ها باشند.  براساس آن آرمان‌‌ها، اختلاف طبقاتی نباید در جامعه به شکل افسارگسیخته‌ای درآید و ... اگر کارنامه‌مان در این سال‌ها مناسب نبوده، آن را نه پای آرمان‌های انقلاب اسلامی، که نتیجه عملکرد ضعیف خود بدانیم.