مارک ویلموتس گفته: «وقتی به ایران رفتم و امکانات این کشور را دیدم دهانم از تعجب باز ماند. آنها استادیوم 100هزار نفری، چمن خوب و یک مرکز تمرینی مناسب داشتند.» بهنظر میرسد مشکل از دهان ویلموتس بوده باشد، وگرنه ما که اینجا چیز خاصی نداریم. صد البته امکانات سختافزاری تیم ملی ایران با رقبای سرشناسش در آسیا قابل مقایسه نیست، اما انصافا داشتههای موجود آنقدر هست که کار یک تیم با نهایتا 30روز تمرین در طول سال را راه بیندازد. مگر قرار است مربی تیم ملی فیل هوا کند؟ بازیکنان بیشتر زمان طول فصل را در باشگاهها بهسرمیبرند و آنجا آماده میشوند. 70درصد بازیکنان تیم ملی هم که لژیونر هستند. حتی امکانات تیمهایی مثل پرسپولیس، استقلال، سپاهان و ذوبآهن هم آنقدرها ناچیز نیست. به هر حال دم ویلموتس گرم که ادبیات جدیدی را وارد فوتبال ملی ما کرده؛ کمی دور از غر و لند.
پنج شنبه 13 تیر 1398
کد مطلب :
63646
+
-
کلیه حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به روزنامه همشهری می باشد . ذکر مطالب با درج منبع مجاز است .
Copyright 2021 . All Rights Reserved